Red Velvet!

30. Με μια καρδιά που καρδιοχτυπα!

Μέλινα!

Τα δάκρυά μου πλημμύρισαν το πρόσωπό μου. Έσφιξα τα βλέφαρά μου για να τα σταματήσω. Όμως αυτό ήταν αδύνατον. Εκείνα είχαν καταλήξει στην καρδιά μου.

Έκλεισα τις γροθιές μου για να αντέξω. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά. Άφησα την καρδιά μου να χτυπάει ελεύθερα και δυνατά. Να νιώθει εκείνον... Επειδή μόνο εκείνη μπορούσε να μου πει την αλήθεια. Κανένας άλλος!

"Τώρα πια τελείωσε!" Του είπα χωρίς να έχω άλλη αναπνοή.

Η απόφασή μου ήταν οριστική και αμετάκλητη. Δεν υπήρχε επιστροφή, επειδή ακόμα και η έκπληξη στο βλέμμα του δεν θα τον σταματούσε. Και εγώ δεν είχα άλλη επιλογή, από τα να ελπίζω και να προσεύχομαι.

Και τότε ήχησε σε όλο το δωμάτιο, ο αναμενόμενος και καταστροφικός πυροβολισμός. Μια σφαίρα που δεν είχε γυρισμό. Δύο λέξεις ικανές να πατήσουν την σκανδάλη.

"Πέτρο!" Ψέλλισα διαλυμένη...

Η καρδιά μου ούρλιαζε και σπάραζε στο κλάμα. Όμως τα μάτια μου ήταν στεγνά για πρώτη φορά. Το σώμα μου είχε παγώσει και τα πόδια μου είχαν κολλήσει στο έδαφος. Δεν μπορούσα να κουνηθώ...

Τότε το κινητό του Αλεξάντερ έπεσε από τα χέρια του και κατάληξε στο πάτωμα. Έτρεμε ολόκληρος. Το ακολούθησε αμέσως μόλις προσγειώθηκε στα γόνατά του σαστισμένος. Είχε χάσει το χρώμα του και την αναπνοή του.

"Τι έκανα;" έλεγε εκείνος κοιτάζοντας έντονα τα χέρια του.

"Τι έκανες;" φώναξα τρελαμένη, μην πιστεύοντας στα αφτιά μου όλα όσα άκουγα εκείνη την στιγμή.

"Θα σου πω εγώ τι έκανες!" Συνέχισα με την οργή να βασανίζει το μυαλό μου και να γεμίζει φωτιά το βλέμμα μου. "Σκότωσες τον αδερφό σου..." του είπα με θάρρος και θυμό. "Τον σκότωσες..." Επανέλαβα όσο εκείνος αρνιόταν να με ακούσει και να με πιστέψει.

"Όχι..." ψέλλισε αδύναμος. "Λες ψέματα!" Ούρλιαξε ξαφνικά. "Είναι ψέμα... Αυτό είναι ψέμα!" Σηκώθηκε και μου όρμησε με το πρόσωπό του να έχει παραλύσει και να έχει κοκκινίσει από τα νεύρα του.

"Είναι νεκρός!" Τον κοίταξα στα μάτια με ένα διάπλατο και τρελό χαμόγελο. "Ο αδερφός σου είναι νεκρός!" Είπα και έδιωξα τα χέρια του από τον λαιμό μου.

"Δεν έπρεπε να γίνει αυτό..." είπε μέσα από έναν δυνατό και επώδυνο λυγμό. "Μόνο να με παρακαλάς να σταματήσω. Μόνο να με αφήσεις να είμαι κοντά σου την νύχτα..." άρχισε να παραμιλάει και να περιφέρεται στο δωμάτιο. "Εσύ φταις..." γύρισε και μου είπε. "Εσύ φταις!" Φώναξε ξανά και τότε τον χαστούκισα δυνατά.