Red Velvet!

8. Η συμφωνία!

Μελίνα!

Και τότε σταμάτησα μπροστά από την πόρτα του. Δεν λύγισα το χερούλι και δεν έφυγα. Δεν μπορούσα. Η φωνή του ήταν βαριά και σκληρή. Μια διαταγή για το κορμί και την καρδιά μου. Μια διαταγή που εκείνα υπάκουσαν με όλη την θέλησή τους.

"Εγώ..." ψέλλισα κάνοντας να τον πλησιάσω ξανά. Σταματώντας τον εαυτό μου μπροστά από το μεγάλο και διπλό κρεβάτι, με τα ξύλινα δοκάρια και τα κόκκινα σατέν σεντόνια.

"Για να καταλάβω... Ήρθες εδώ με σκοπό να μου ζητήσεις λεφτά;" Είπε εκείνος φανερά ενοχλημένος και αναστατωμένος.

Δεν με κοιτούσε. Δεν με πλησίαζε. Παρέμενε ακίνητος στην θέση του. Ανέπνεε θυμωμένα και έσφιγγε στην γροθιά του το ποτήρι που κρατούσε.

"Θα τα επιστρέψω το ορκίζομαι! Θα ξεπληρώσω μέχρι και το τελευταίο σεντς με τον μισθό μου. Όμως τα χρειάζομαι άμεσα. Πραγματικά..." του έλεγα με μάτια βουρκωμένα από την απόγνωση και την απελπισία. "Δεν μου αφήνουν καμία άλλη επιλογή. Οι..." προσπαθούσα να του εξηγήσω μέχρι που τα λόγια του με διέκοψαν.

"Δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο..." είπε με έναν απόλυτο τρόπο.

Και τότε κατάλαβα πως όλα είχαν τελειώσει για εμένα. Ο Πέτρος δεν θα μου έδινε αυτά τα χρήματα και δεν θα με βοηθούσε να σώσω τον αδερφό μου. Δεν ήταν υπερχρεωμένος να το κάνει. Όμως η καρδιά μου μούδιασε ολόκληρη. Πίστευα πραγματικά πως είχα χάσει μια παρτίδα σκάκι με το σκοτάδι.

"Αύριο βράδυ η επιταγή με τα χρήματα που ζήτησες θα είναι δική σου." Είπε εκείνος μετά από λίγο.

Έσπασε την σιωπή με τον ψίθυρο της φωνής. Κυριάρχησε ξανά. Άφησε το ποτήρι του στο γυάλινο τραπεζάκι της άνετης και ζεστής πολυθρόνας δίπλα του. Οι κινήσεις του ήταν μετρημένες και προσεγμένες. Κυρίως αργές και βαριές.

Το πρόσωπό μου όμως έλαμψε ξανά. Το χαμόγελό μου εμφανίστηκε. Άρχισε να ελέγχει τα χείλη μου και να καθορίζει την αναπνοή μου. Δεν το έκρυβαν ούτε τα δάκρυά μου, που έτρεχαν ελεύθερα και γρήγορα στα μάγουλά μου.

Έκανα να τρέξω στην αγκαλιά του αυθόρμητα και αληθινά. Έπρεπε να ακούσει την καρδιά μου και να την νιώσει πάνω στο στέρνο του να χτυπάει σαν τρελή για να με πιστέψει και να με εμπιστευτεί.

Μα εκείνος με εμπόδισε αμέσως. Με κοίταξε ελάχιστα. Μονάχα με την άκρη του ματιού του.

"Δεν τελείωσα Μελίνα!" Είπε και τότε ο χρόνος σταμάτησε και το σώμα μου πάγωσε. "Η επιταγή θα γίνει δική σου, μόνο αν μου δώσεις την ζωή σου. Για ένα χρόνο θα είσαι αποκλειστικά και ολοκληρωτικά δική μου!" Είπε εκείνος και με πλησίασε.