Red Velvet!

36. Παγωμένη καρδιά!

Μελίνα!

Ούρλιαξα δυνατά το όνομά του. Το φώναξα ξανά. Μονάχα για να σηκωθεί και να με αγκαλιάσει σφιχτά. Για να αλλάξει τα πάντα όπως έκανε κάθε φορά.

Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε εκείνη την στιγμή. Αυτό που αντίκριζαν τα μάτια μου... Ήθελα να ήταν ένα ψέμα... Ένα άσχημο όνειρο από το οποίο θα ξυπνούσα και γρήγορα θα ξεχνούσα.

Όμως όχι! Επειδή ο αδερφός μου και ο Πέτρος είχαν έρθει αντιμέτωποι. Σαν να ήταν δύο αιώνιοι εχθροί και όχι οι άνθρωποι που εγώ αγαπώ. Σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από την νύχτα και τον θυμό. Το μίσος ή τον εγωισμό...

Και εγώ δεν το άντεχα αυτό. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ο πόνος στην ψυχή μου ήταν δυνατός και καταστροφικός. Εγώ και η καρδιά μου είχαμε γίνει ο στόχος τους. Είχαμε δεχτεί την σφαίρα τους.

Όμως στα χείλη μου υπήρχε μονάχα το όνομά του, επειδή τον αναζητούσα ασταμάτητα και φοβισμένα. Επειδή είχα τρελαθεί και χάσει το μυαλό μου εντελώς. Ο φόβος, ο πόνος και η θλίψη είχαν γεμίσει το κενό που αιμορραγούσε μέσα στο κορμί. Μα δεν τα παρατούσα.

Έτρεξα κοντά του, ακόμα και αν έτρεμα ολόκληρη και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Ακόμα και αν προσγειώθηκα πληγωμένη και σοβαρά τραυματισμένη στον χωματόδρομο. Έτρεξα σε εκείνον με τα γόνατά μου να ματώνουν αρκετά. Με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Με τα μάτια μου να πλημμυρίζουν από τα ορμητικά και ακούραστα δάκρυά μου. Χωρίς να σταματώ!

"Πέτρο, είμαι εδώ! Είμαι μαζί σου, αγάπη μου..." του είπα αμέσως μόλις αγκάλιασα το πρόσωπό του σοκαρισμένη και τρομοκρατημένη. "Δεν σε αφήνω!" Συνέχισα με την φωνή μου να κόβεται στα δύο.

Έκλαιγα δυνατά και απαρηγόρητα, με λυγμούς που έπνιγαν την καρδιά μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Φοβόμουν και πονούσα ακόμα και να σκεφτώ μια αναπνοή χωρίς αυτόν. Σε έναν άδειο ουρανό...

"Μελίνα..." ψέλλισε εκείνος αδύναμα, παλεύοντας να βρει μια ήρεμη και δυνατή αναπνοή.

"Είμαι εδώ! Μην ανησυχείς! Σε παρακαλώ... Αγάπη μου σε παρακαλώ..." του έλεγα για να μην κουραστεί ή φοβηθεί. Για να με νιώσει μαζί του εκείνη την στιγμή...

"Πέτρο!" Είπα έντονα μόλις τον παρατήρησα να κλείνει τα μάτια του αργά. "Όχι... Όχι! Με ακούς; Όχι!" Φώναζα απελπισμένη και συντετριμμένη. "Δεν μπορείς να με αφήσεις, Πέτρο! Δεν μπορείς... Μου το υποσχέθηκες! Δεν μπορείς, αγάπη μου..." έλεγα με τα δάκρυά μου να δυναμώνουν, να προσγειώνονται στο πρόσωπό του. Να βρέχουν τα χείλη του, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι πρώτες σταγόνες της βροχής.