Red Velvet!

10. Ένα άσχημο γεγονός που τους φέρνει κοντά!

Μελίνα!

Θα ξανά αγκάλιαζα τον αδερφό μου. Αυτό είχα μονάχα στο μυαλό μου. Αυτό σκεφτόμουν καθώς έφευγα από το δωμάτιο του Ιβανόβ. Καθώς έτρεχα στα σκαλιά της εισόδου για να προλάβω το ελεύθερο ταξί. Για να φτάσω έγκαιρα σε εκείνον.

Τίποτα άλλο δεν μετρούσε για εμένα. Τίποτα δεν με ένοιαζε. Μονάχα εκείνος. Όλα τα έκανα για εκείνον.

Και όταν το όχημα σταμάτησε έξω από το νοσοκομείο, πλήρωσα και πλησίασα την Βιολέτα με βιαστικά βήματα. Την αγκάλιασα δυνατά. Είχα ακόμα χρόνο... Μόλις με έσφιξε στοργικά επάνω της, εγώ έκλεισα τα μάτια μου.

"Που είναι ο γιατρός;" την ρώτησα βουρκωμένη και ανυπόμονη.

"Όπου να ναι έρχεται!" Είπε εκείνη προσέχοντας τα χαμόγελό μου και τα δάκρυα χαράς μου.

"Βρήκα τα χρήματα Βιολέτα. Ο αδελφός μου θα γίνει καλά!" Της είπα αναπνέοντας δυνατά.

"Μελίνα πως βρήκες αυτά τα χρήματα;" με ρώτησε εκείνη με ένα σοβαρό και ανήσυχο για εμένα ύφος.

Τότε τράβηξε την επιταγή μέσα από τα χέρια μου. Μόλις πρόσεξε το όνομα και την υπογραφή με κοίταξε στα μάτια σαστισμένη.

"Πέτρος Ιβανόβ..." ψέλλισε χαμηλόφωνα. "Μελίνα;" έλεγε εκείνη χωρίς καμία δύναμη στην φωνή.

"Δεν έχει σημασία πως βρήκα αυτά τα λεφτά. Εγώ εμπιστεύομαι τον Πέτρο..." της είπα και κατέβασα το βλέμμα μου. Έτσι πίστευα, έτσι αισθανόμουν εκείνη την στιγμή.

"Δεσποινίς Οικονόμου, δεσποινίς Σμιθ..." Είπε ο γιατρός αμέσως μόλις πλησίασε το δωμάτιο του αδερφού μου.

"Και εγώ εμπιστεύομαι εσένα!" Απάντησε η Βιολέτα διακριτικά, διώχνοντας το μικρό καχύποπτο βλέμμα που είχε στα μάτια της. "Γιατρέ, θα προχωρήσουμε στην επέμβαση... Κάντε ότι είναι καλύτερο για τον άντρα μου!" Είπε και μόλις εκείνος κράτησε την επιταγή, ακούμπησε τον ωμό της.

"Να είστε σίγουρες για αυτό..." είπε και αμέσως ενημέρωσε τους νοσοκόμους να ετοιμάσουν τον αδερφό μου.

Όταν τον συνόδευσαν μέσα σε αυτό και οι πόρτες του έκλεισαν, προσγειώθηκα δυνατά στον τοίχο. Κράτησα την ψυχή μου και αναστάτωσα τα μαλλιά μου. Άρχισα να ξεσπάω δυνατά όλη την ένταση που έκρυβα στο σώμα μου αυτές τις μέρες.

Η αγωνία με έκανε να περιφέρομαι στον διάδρομο τρελαμένη. Η σιωπή, να μετράω ακόμα και τα δευτερόλεπτα. Οι δείκτες του ρολογιού κινιόντουσαν με έναν πολύ αργό ρυθμό. Μονάχα για να παρατείνουν την αναμονή και να συμβαδίσουν μαζί της. Να μην αφήσουν την μέρα να εξαφανιστεί. Έπαιζαν μαζί μας με το χειρότερο τρόπο.