Red Velvet!

41. Λίγο πριν την μεγάλη συνάντηση!

Πέτρος!

Ο αέρας χτυπούσε το κορμί μου έντονα και επίμονα. Ανέμιζε τα φύλλα των δέντρων, σαν να ήταν το αγαπημένο παιχνίδι του. Περνούσε ανάμεσά μας ασταμάτητος και δροσερός. Ότι και αν συνέβαινε στο παρελθόν. Επειδή εκείνος είχε πάψει να σκέφτεται το δικό του και να ζει με αυτό.

Και τώρα ήταν εδώ... Μια τέτοια στιγμή, σαν την σημερινή. Στόχευε την καρδιά μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο.

"Ένα λεπτό..." είπε ο Μιχάλης στην ασφάλεια για να μπορέσει να με πλησιάσει.

Με είχε παρατηρήσει να στέκομαι στο παρκινγκ του νοσοκομείου αμίλητος και αφηρημένος. Το βλέμμα μου άνηκε στο κενό, επειδή τα λόγια εκείνης της γυναίκας είχαν αποτυπωθεί στο μυαλό.

Όταν, όμως εκείνος έφτασε κοντά μου και στάθηκε δίπλα μου, έτριψα το πρόσωπό μου. Ξεφύσησα δυνατά και έκλεισα τα βλέφαρά μου. Τοποθέτησα τα χέρια μου στις τσέπες του παντελονιού μου. Όπως ακριβώς το έκανε και εκείνος. Ο αδερφός μου...

"Πέτρο..." είπε χωρίς να μπορεί να με κοιτάξει.

"Εμείς οι δυο έχουμε πολλά περισσότερα κοινά, από ότι πιστεύαμε. Δεν μοιραζόμαστε μόνο την καρδιά της Μελίνας, αλλά και το ίδιο αίμα." Σχολίασα εγώ με τον ίδιο τρόπο.

"Έγιναν πολλά... Συμφωνώ! Έκανα και εγώ λάθη αρκετά. Όμως δεν σου ζητάω να με συγχωρέσεις ή να ξεχάσεις..." Μου είπε μέσα από μια έντονη και βαθιά αναπνοή. "Μόνο να βοηθήσεις την αδελφή μου. Να μείνεις δίπλα της... Τώρα, σε έχει ανάγκη πολύ περισσότερο από πριν. " έσκυψε το κεφάλι του. "Είσαι ο μόνος που μπορεί να προστατέψει την καρδιά της από το σκοτάδι. Εμένα με έχει ήδη διαγράψει... Και δεν την αδικώ! Αν δεν μπορώ να συγχωρέσω εγώ τον εαυτό μου, τότε πως να το κάνει εκείνη που αγαπώ;" Είπε εκείνος και εγώ του έγνεψα καταφατικά.

"Δεν είσαι ο μόνος που έκανε λάθη σε αυτή την ιστορία. Το άσχημο είναι πως όλα αρχίζουν και καταλήγουν στον πατέρα μας..." του είπα με ένα νευρικό χαμόγελο.

"Εκείνη την νύχτα, εμφανίστηκε μπροστά μου για πρώτη φορά... Έκανε τα πάντα για να οπλίσει το χέρι μου εναντίον σου. Μου έδωσε να ακούσω μια ηχογράφηση... Την συμφωνία σου με την Μέλινα.." Μου απάντησε, έχοντας στο βλέμμα του εκείνη την βραδιά.

"Οι ζωές μας του ανήκουν! Και θα συνεχίσουν να του ανήκουν, όσο εμείς επιτρέπουμε στο παρελθόν να μπαίνει ανάμεσά μας. "