Red Velvet!

35. Ραντεβού θανάτου!

Μελίνα!

Όταν ο Πέτρος έκλεισε την πόρτα και έβαλε μπροστά την μηχανή, το κορμί μου πάγωσε και η καρδιά μου πληγώθηκε. Ένας δυνατός και απότομος χτύπος την τραυμάτισε σοβαρά. Πόνεσε ακόμα και το κορμί μου. Δεν είχα αναπνοή...

Δεν θα γυρνούσε ξανά και εγώ αυτό το ήξερα καλά. Το ένιωθα με κάθε κομμάτι της ύπαρξής μου. Ο φόβος και πανικός ήταν η απόδειξή μου. Δεν με άφηναν να κουνηθώ...

Αυτό το βράδυ, ήταν ο τρόπος του να μου πει για μια τελευταία φορά το σ' αγαπώ. Είχε κρατήσει τον λόγο του. Έναν λόγο που μου έδωσε όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά μέσα στο σκοτάδι. Όταν ακόμα ήμασταν δύο ξένοι και ταυτόχρονα μαζί. Προσπαθούσε να με αποχαιρετήσει, χωρίς να ακούσω την καρδιά του να μετατρέπεται σε χίλια κομμάτια. Θα χανόταν στην νύχτα ξανά.

Όμως έπρεπε να τα καταφέρω... Ο Πέτρος με χρειαζόταν ακόμα και ας μην τον παραδεχόταν. Έπρεπε να είμαι κοντά του, επειδή δεν ήταν μόνος σε όλο αυτό. Η νύχτα άνηκε και στους δυο μας.

Και τότε το μήνυμα του Έβανς έφτασε στα χέρια μου την πιο κατάλληλη στιγμή. Το τηλέφωνό μου χτύπησε και εγώ το έσφιξα στα χέρια μου προσεχτικά. Τίποτα δεν ήταν όπως εμείς πιστεύαμε. Ο Πέτρος είχε κλείσει ένα ραντεβού με τον θάνατο.

"Μόνο εσύ μπορείς να σταματήσεις αυτή την βραδιά..." Έγραφε εκείνος για να με προειδοποιήσει.

Στην προσπάθειά του να προστατέψει τον Πέτρο και να σταματήσει τον χρόνο για εμάς, έκανε κάθε φόβο μου αληθινό. Όμως προσπαθούσε να μου δώσει ένα χαρτί και ένα στυλό για να γράψω το δικό μας τέλος από την αρχή. Για να μην αφήσω να χαθεί καμία νύχτα μέσα από αυτήν.

Ήξερε την αλήθεια που δεν γνώριζα εγώ. Μια αλήθεια που απλώς διαισθανόμουν. Δεν υπήρχαν λέξεις για να την βροντοφωνάξω. Έπρεπε όμως και εγώ να παλέψω με τον χρόνο.

Έτσι ντύθηκα βιαστικά... Κούμπωσα τα αθλητικά παπούτσια μου και κράτησα τα πράγματά μου. Ύστερα αναστάτωσα τα μαλλιά μου για να κρύψω τα δάκρυά μου. Έφυγα από το δωμάτιό μας πιο δυνατή από ποτέ.

Ήταν η σειρά μου να τον προστατέψω. Να τον σώσω... Και ήμουν αποφασισμένη για αυτό.

Όταν όμως πλησίασα την είσοδο, οι άντρες του Πέτρου βρίσκονταν στην πόρτα αποφασισμένοι να μην με αφήσουν να πάω πουθενά. Δεν μπορούσε να το ρισκάρει... Ήταν προετοιμασμένος, επειδή με ήξερε καλά.

"Πρέπει να φύγεις από εδώ, Μελίνα..." έλεγα χαμηλόφωνα στον εαυτό μου. Και τότε το βλέμμα μου άστραψε.