Red Velvet!

38. Η πρόταση γάμου!

Μελίνα!

Λίγες μέρες μετά...

Άνοιξα τα μάτια μου και αυτό το πρωινό με τεράστια δυσκολία. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω το οτιδήποτε. Δεν είχα δυνάμεις και αντοχές. Ήθελα μονάχα να κοιμηθώ για να μην πονάω, να μην νιώθω και να μην σκέφτομαι.

Η αδιαθεσία μου μεγάλωνε. Μέρα με την μέρα γινόταν δυνατή και ολοφάνερη. Ζαλιζόμουν αρκετά και τα βλέφαρά μου έμοιαζαν βαριά. Το στομάχι μου ανακατευόταν διαρκώς και χειροτέρευε την κατάστασή μου.

Ο Πέτρος έλειπε από δίπλα μου. Έτσι προσπάθησα να διώξω τα σκεπάσματα και να πιώ λίγο νερό. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να βρω τον εαυτό μου. Να μην πέσω... Ακόμα και αν δεν είχα τον αδερφό μου για να με στηρίξει, όπως παλιά. Έπρεπε να τα καταφέρω για εμάς.

Και τότε πρόσεξα στο κομοδίνο, έναν δίσκο με λαχταριστό και νόστιμο πρωινό. Με όλα τα αγαπημένα μου φαγητά. Ο δροσερός χυμός και η ρευστή σοκολάτα πρωταγωνιστούσαν και μεγάλωναν την επιθυμία μου. Με έκαναν να διψάω και να πεινάω. Κυρίως να χαμογελάω συγκινημένη...

Το δάκρυ μου άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό μου ξανά. Αργά και σταδιακά. Υπομονετικά... Με τον ίδιο ρυθμό που το μικρό λευκό λουλούδι στο νερό, πίσω από τον ζεστό καφέ, πάλευε να ζήσει και να ανθίσει.

Το γράμμα του Πέτρου, όμως, μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Το κράτησα στα χέρια μου και το κοίταξα επίμονα. Ύστερα το διάβασα.

"Μην το αφήσεις... Μην το ξεχάσεις... Χωρίς εσένα θα μαραθεί... Πέτρος!" Έγραφε και έκανε τα δάκρυά μου να δυναμώνουν. Να προσγειώνονται, όχι μόνο στο χαρτί, αλλά και στην καρδιά μου.

"Δεν θα σε αφήσω αγάπη μου..." ψέλλισα, την στιγμή που το σημείωμα γλιστρούσε μέσα από τα χέρια μου και κατέληγε στο πάτωμα.

Όταν όλα έγιναν θρύψαλα ξανά, κράτησα το λουλούδι στοργικά. Το χάιδεψα προσεχτικά και χωρίς να το απομακρύνω από το νερό. Θα το κρατούσα ζωντανό... Θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να το πετύχω αυτό.

Ύστερα μύρισα το άρωμά του και έκλεισα τα βλέφαρά μου. Πήρα μια αναπνοή μέσα από αυτό και το άφησα στην άκρη για να ντυθώ. Φόρεσα ένα απλό και καθημερινό απαλό ροζ φόρεμα και αναστάτωσα τα μαλλιά μου. Μόλις ανέβασα το φερμουάρ στα κοντά καφέ μποτάκια μου, πλησίασα την πόρτα. Έριξα μια τελευταία μάτια σε εκείνο και αποχώρησα.

Όμως η ηρεμία μου και το χαμόγελό μου, εξαφανίστηκαν μονομιάς, όταν συνάντησα στον διάδρομο των Ιβανόβ, τον Αλεξάντερ. Ο θυμός και η οργή με κυρίευσαν ξανά, ενώ το στομάχι μου αναστατώθηκε μονομιάς.