Red Velvet!

6. Η πρόταση!

Μελίνα!

Αυτή η βραδιά δεν είχε αστέρια πια. Είχαν κρυφτεί μέσα σε μια στιγμή. Σαν το φως τους να μην ήταν αρκετό και να είχαν εξαντλήσει όλες τις δυνάμεις τους, στην προσπάθειά τους να το κρατήσουν δυνατό. Όλα έμοιαζαν με ένα ψέμα. Με ένα παραμύθι που τελείωσε απότομα και βιαστικά.

Είχα προσγειωθεί στη γη με τον πιο επώδυνο τρόπο. Αυτή η πόλη ξαφνικά είχε γίνει άδεια και παγωμένη στα μάτια μου. Φοβόμουν πως αυτό το ξημέρωμα θα ερχόταν και θα μου στερούσε την αναπνοή. Πως θα έβρισκε μονάχα τα συντρίμμια της μιας ήδη ραγισμένης και πληγωμένης καρδιάς. Της δίκης μου καρδιάς.

Όταν όμως έφτασα στο νοσοκομείο και κατέβηκα από το ταξί, το σώμα μου άρχισε να μουδιάζει. Δεν μπορούσα να γνωρίζω με τι θα ερχόμουν αντιμέτωπη αυτή την φορά. Ποια θα ήταν η κατάσταση του αδελφού μου. Κράτησα το φόρεμά μου, για να μην το πατήσω και πέσω και άρχισα να τρέχω σε εκείνον. Προσπερνούσα τον κόσμο που αγωνιούσε για τους δικούς του ανθρώπους και συνέχιζα χωρίς κανένα σταματημό.

Τα μηχανήματα άρχισαν να ηχούν δυνατά. Γίνονταν ασταμάτητα. Και ο ήχος τους μεγάλωνε κάθε φορά που πλησίαζα κοντά τους. Συγκεκριμένα το δωμάτιο του Μιχάλη. Σαν μην είχε απομείνει ούτε ένας παλμός στην καρδιά του. Σαν να είχε στερέψει από ζωή.

"Μιχάλη!" Ούρλιαξα διαλυμένη και με όλη την δύναμη της φωνής μου.

Ήθελα να του χαρίσω τους δικούς μου, που τον έψαχναν και τον ζητούσαν απελπισμένα. Δεν άντεχαν να τον βλέπουν άλλο σε αυτή την κατάσταση. Να παλεύει και ταυτόχρονα να υποφέρει.

Η Βιολέτα κατέληξε στην αγκαλιά μου συντετριμμένη. Όμως αυτή την φορά δεν μπορούσα να κρύψω τα δάκρυα και τον φόβο μου για να την παρηγορήσω. Δεν είχα το κουράγιο. Είχα χάσει την ελπίδα μου.

Οι γιατροί ήταν στο πλευρό του αδερφού μου. Έδιναν την δική τους μάχη, για να τον κρατήσουν στη ζωή. Δεν τα παρατούσαν. Όμως η καρδιά του δεν χτυπούσε ξανά.

"Τον χρειάζομαι Μελίνα! Πρέπει να γίνει καλά. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν. Είμαι έγκυος..." έλεγε η Βιολέτα αδύναμη και χλωμή, μέσα από την αγκαλιά μου.

"Τι;" αναφώνησα σοκαρισμένη.

"Ήθελα να το γνωρίζει. Να είναι ο πρώτος που θα το μάθει..." μου εξήγησε εκείνη με την αγωνία και τον πόνο να μην έχουν τελειωμό. Να έχουν εξαντλήσει κάθε περιθώριο και αντοχή.