Red Velvet!

19. Σκοτεινά μυστικά στο φως!

Πέτρος!

Με τα χείλη της ψέλλισε μερικές τελευταίες λέξεις. Η φωνή της ήταν αδύναμη και χαμηλή. Όμως ήταν αρκετή για να σηκωθώ όρθιος και να απομακρυνθώ. Να σφίξω τα χείλη και τις γροθιές μου με θύμο.

"Θέλω να την πάτε στο νοσοκομείο..." ζήτησα από τους άντρες μου ακόμα και αν ήξερα πως είναι νεκρή.

Μιλούσα με το ζόρι. Κοιτούσα τον Μάριο και επεξεργαζόμουν τα λόγια της. Ο Κριστιάνο Βέγκα τα είχε καταφέρει για άλλη μια φορά. Είχε κρύψει τα ίχνη του και την βρώμικη δουλειά του σαν ένας επαγγελματίας.

"Φρόντισε να της κλείσει το στόμα για να μην μιλήσει. Για να μην μου αποκαλύψει όλα όσα ήξερε. " είπα στο δεξί μου χέρι και εκείνος με πλησίασε.

"Ήξερε πως θα έρθεις! Δες το χτύπημα που δέχτηκε... Δεν αστόχησε. Η σφαίρα βρέθηκε στην δεξιά αρτηρία της." Πρόσεξε εκείνος.

"Πόνος και αναμονή για τον επικείμενο θάνατο. Το σημάδι ενός διαμαντιού πάνω στο κορμί της..." πρόσθεσα και αμέσως άκουσα κάποιον να λέει το όνομά μου.

"Ήμουν σίγουρος για εσένα Πέτρο!" Είπε και αμέσως γύρισα να τον αντιμετωπίσω.

"Έβανς;" αναφώνησα έκπληκτος, όταν τον είδα να στέκεται μπροστά μου και να κρατάει στα χέρια του έναν άντρα. Να τον απειλεί με έναν όπλο για να τον αναγκάσει να εμφανιστεί. Με είχε καταλάβει και με ακολουθήσει.

"Νομίζω πως αυτό σε ενδιαφέρει περισσότερο... " πρόσθεσε και μου τον παρέδωσε.

Τον έριξε στα πόδια μου και εγώ τον πλησίασα με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού μου. Χαμήλωσα το σώμα μου μπροστά του. Είχα να κάνω με έναν κατάσκοπο. Ένα από τα πιο πιστά τσιράκια του Βέγκα.

"Για δες τι έχουμε εδώ!" Είπα και έκανα στην άκρη το σακάκι μου με έπαρση.

Τα μάτια του στάθηκαν στο όπλο μου, στην ζώνη του παντελονιού μου. Εκεί ακριβώς που ήθελα και εγώ. Μέχρι την στιγμή που απομακρύνθηκα, που γύρισα και τον χτύπησα. Το χέρι μου βρέθηκε με τεράστια δύναμη και οργή στο πρόσωπό του.

"Που είναι το αφεντικό σου;" τον ρώτησα και τότε εκείνος με κοίταξε στα μάτια με θράσος.

"Πολύ μακριά από εδώ!" Μου απάντησε με ένα διάπλατο χαμόγελο και εγώ τον χτύπησα ξανά.

Το πρόσωπό του βρέθηκε στον δρόμο και στην σκληρή βρώμικη άσφαλτο. Είχε προτάξει τα χέρια του για να μην προσγειωθεί σε αυτήν δυνατά. Τα χείλη του αιμορραγούσαν αρκετά. Μα δεν μιλούσε. Τα κρατούσε καλά κλειστά.