Red Velvet!

15. Δύσκολο παρελθόν παγιδευμένο παρελθόν!

Μελίνα!

Η νύχτα αυτή δεν ήθελε να φύγει και να μας αποχαιρετήσει. Έβαζε σε αναμονή το πρωινό που ετοιμαζόταν να μας επισκεφτεί. Ίσως επειδή αυτό θα ήταν επώδυνο και καταστροφικό. Ίσως επειδή εκείνη είχε αφήσει κάτι στην μέση.

Χάιδεψα με το χέρι μου την καρδιά μου. Άνοιξα τα μάτια μου και σήκωσα το σώμα μου. Εκείνος ήταν εδώ! Η νύχτα και εγώ το ξέραμε καλά. Δεν είχε φύγει...

Και τότε τον αντίκρισα μέσα στο σκοτάδι, να κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι από το κρεβάτι. Με παρατηρούσε διαρκώς, ενώ με πρόσεχε σιωπηλός. Μέσα στα χέρια του έσφιγγε ένα κρυστάλλινο μικρό ποτήρι με αλκοόλ. Έβρεχε τα χείλη του με αυτό...

Το βλέμμα μου όμως έγινε μοιραίο και μελαγχολικό. Υπακουγε στο σώμα και στην καρδιά μου. Στην επιθυμία τους να βρεθώ κοντά του. Δίπλα στο άρωμά του...

Και το έκανα, χωρίς κανέναν άλλον ενδοιασμό. Αναστωτονοντας τα μαλλιά μου και διώχνοντας το σεντόνι μου. Πλησιάζοντάς τον αργά, ξυπόλητη... Στις μύτες τών ποδιών μου, για να μην διαλυσω την σιωπή που επικρατούσε στο δωμάτιό μας.

"Δεν μπορούσα να φύγω..." είπε εκείνος με χαμηλή και βαθιά φωνή.

Αμέσως του έδωσα το χέρι για να με ακολουθήσει και να με εμπιστευτεί. Για να μην φοβηθεί. Επειδή δεν ήταν μόνος...

Και εκείνος το κράτησε. Άφησε το ποτό του στο τραπεζάκι και σηκώθηκε.

Ήταν διστακτικός. Δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν ξανά. Κάποιος του είχε στερήσει την ζωή και το χρώμα. Κάποιος του είχε απαγορεύσει την αναπνοή.

"Σε χρειάζομαι..." του είπα αμέσως μόλις τον οδήγησα στο κρεβάτι και κάθισα σε αυτό.

"Είμαι εδώ παράδεισέ μου! Για εσένα πάντα θα είμαι εδώ!" Μου είπε εκείνος καθώς αγκάλιαζε το πρόσωπό μου και χάιδευε το κάτω χείλος μου.

Και τότε αφέθηκα στα χέρια του και στο άγγιγμά του. Στον τρόπο που πλησίαζε τα χείλη μου με τα δικά του. Έκλεισα τα μάτια μου και έριξα το σώμα μου προς τα πίσω αργά και απαλά, με εκείνον να με ακολουθεί πιστά. Διψούσαμε και οι δύο δυνατά για μία στιγμή. Την ίδια στιγμή...

Τα δάχτυλά μου μπλεχτηκαν αμέσως μετά στα μαλλιά του. Το κορμί μου αφέθηκε στο μικρό και φοβισμένο άγγιγμά του...

"Είσαι καλύτερα τώρα;" με ρώτησε εκείνος και εγώ του έγνεψα καταφατικά. Άνοιξα τα μάτια μου και χάθηκα στα δικά του.