Red Velvet!

43. Παλεύοντας για την ευτυχία!

Μελίνα!

Ακόμα και αν ο τόπος με τον χρόνο, είχαν αλλάξει, για εμένα δεν υπήρχε διαφορά. Στα μάτια μου όλα έμοιαζαν ίδια. Στάσιμα, ανάμεσα στον φόβο και τον πανικό που ξυπνούσαν ξανά.

Αρκούσε μια στιγμή για να πάρουν μορφή και να χτυπήσουν την καρδιά μου. Έτσι απλά... Ασταμάτητα και ακούραστα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Σαν μην μάθαμε τίποτα... Σαν να μην ζήσαμε... Σαν να μην αλλάξαμε.

Όλα ένα ψέμα. Ένα κακό όνειρο που έπαιζε με το μυαλό και την καρδιά. Που μπέρδευε το σώμα και το κρατούσε μακριά από την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Όμως η αγωνία και οι αναμνήσεις, μου θύμιζαν το πρώτο μου βράδυ στην Νέα Υόρκη. Το ξαφνικό ταξίδι μου... Το αναπάντεχο τηλεφώνημα που δέχτηκα μέσα στην νύχτα.

Μα το καινούργιο τραύμα του αδελφού μου, έφερνε στο βλέμμα μου, όλα εκείνα τα δάκρυα που έριξα και πότισαν το δέρμα μου. Όλη εκείνη την απόγνωση που ένιωσα και που τώρα ζούσα ξανά από την αρχή.

Περίμενα εκείνον να ξυπνήσει και να με αντικρίσει έξω από την πόρτα του. Στεκόμουν στον διάδρομο της βίλας Ιβανόβ, μπροστά από τον ξενώνα τους, αμίλητη και παγωμένη. Κυρίως μουδιασμένη.

Δεν αντιδρούσα... Δεν μπορούσα... Πάλευα με τα λεπτά και την αγωνία σε μια άνιση μάχη. Σε έναν αγώνα που δεν είχε τελειωμό...

"Πέτρο;" αναφώνησε αμήχανα και ανήσυχα ο Μάριος, αμέσως μόλις εμφανίστηκε με την Ελβίρα. "Όλα θα πάνε καλά!" Είπε για να καθησυχάσει τον φίλο του.

Αμέσως μετά χάρισε μια ματιά και σε εμένα. Προσπαθούσε να με παρηγορήσει με τον τρόπο του και από μακριά. Με ένα νεύμα του κεφαλιού, επειδή οι λέξεις δεν υπήρχαν εκείνη την στιγμή. Μόνο η σιωπή...

Η Ελβίρα ήρθε κοντά μου. Χάιδεψε τον ώμο μου για να ελευθερώσω όλη την ένταση και τους φόβους μου. Να μην τα φυλακισω μέσα μου και χάσω την αναπνοή μου. Μα δεν τα κατάφερε. Μονάχα έμεινε στο πλευρό μου λυπημένη. Χρειαζόμασταν όλοι μας ένα θαύμα...

"Δεν σε αφήνω αδερφέ..." ψέλλισε για άλλη μια φορά ο Πέτρος, όπως έκανε και σε εκείνο το μέρος, όταν βοηθούσε μαζί με τον Μάριο τον αδερφό μου να σηκωθεί. Να περπατήσει και να κρατήσει τις αισθήσεις του, σε όλη την διαδρομή...

Και τότε η φωνή της Βιολέτας ακούστηκε δυνατά. Ήταν ανήσυχη... Έτρεμε και έσπαγε την ησυχία με την αγωνία και τον φόβο της. Σε απομάκρυνε από τις αναμνήσεις μιας ζωής...