Red Velvet!

31. Νύχτες χίλια κομμάτια!

Πέτρος!

Την σήκωσα στην αγκαλιά μου και την κράτησα σε αυτήν σφιχτά. Ο φόβος και ο θυμός μεγάλωναν και κέρδιζαν το κορμί μου, κάθε φορά που παρατηρούσα τα βλέφαρά της κλειστά. Έτσι την μετέφερα γρήγορα σε μια από τις σουίτες του τελευταίου ορόφου. Ήθελα να μείνει ήρεμη και ασφαλής. Να την προστατέψω και μαζί με εκείνη να προστατέψω και την καρδιά μου.

"Βιολέτα άνοιξε την πόρτα!" Της ζήτησα έντονα πάνω στον πανικό μου.

Αμέσως εκείνη έτρεξε μπροστά και το έκανε. Ξεκλείδωσε το δωμάτιο και άφησε την πόρτα να χτυπήσει δυνατά στον τοίχο. Ύστερα πλησίασε ανήσυχη το κρεβάτι. Μέριασε τα ζεστά παπλώματα και έστρωσε τα μαξιλάρια βιαστικά.

Ο Μιχάλης μας ακολούθησε το ίδιο φοβισμένος και θυμωμένος. Μας κράτησε στο δωμάτιό αυτό, κλείνοντας την πόρτα πίσω του αργά.

"Μελίνα..." Είπα εγώ αμέσως μόλις την άφησα στα σεντόνια απαλά. "Μελίνα άνοιξε τα μάτια σου... Σε παρακαλώ..." της ζητούσα τρελαμένος και αναστατωμένος, χωρίς να φεύγω από το πλευρό της και να αφήνω το χέρι της.

"Πέτρο;" είπε η Βιολέτα με φωνή που έτρεμε. "Αυτό θα την βοηθήσει..." συνέχισε καθώς μου έδινε ένα μικρό μπουκαλάκι με οινόπνευμα.

Αμέσως έβρεξα με αυτό τον λαιμό της και τα χέρια μου. Έφερα το δυνατό και διαπεραστικό άρωμά του στο πρόσωπό της για να ξυπνήσω τις αισθήσεις της. Ήμουν ανυπόμονος και ανήσυχος. Περίμενα να ανοίξει τα μάτια της και να συνέλθει χωρίς αναπνοή. Ήθελα να επιστρέψει το συντομότερο δυνατόν κοντά μου. Να την αγκαλιάσω...

Και όταν εκείνα άρχισαν να τρέμουν και να προσπαθούν, παράτησα τα πάντα και χαμογέλασα ανακουφισμένος. Έδιωξα τα μαλλιά της και κράτησα ακόμα πιο σφιχτά το χέρι της. Δεν θα επέτρεπα τίποτα να την πάρει μακριά μου.

"Μελίνα μου..." ψέλλισα και τράβηξα την προσοχή όλων. "Είμαι εδώ αγάπη μου..." της είπα για να με νιώσει δίπλα της και να ανοίξει τα μάτια της.

Ο αδερφός της χαμήλωσε το σώμα του μπροστά της για να βρεθεί κοντά της. Η Βιολέτα στάθηκε από πίσω του και αγκάλιασε τους ώμους του για να τον στηρίξει.

"Πέτρο..." άρχισε να παραμιλάει και να με ψάχνει φανερά και αναστατωμένα η Μελίνα. "Ο αδερφός μου..." είπε αμέσως μετά, πιέζοντας τα βλέφαρά της αρκετά.

"Μελίνα είμαι εδώ, μαζί σου..." Προσπάθησε να την καθησυχάσει, να ηρεμήσει το σώμα και την ψυχή της με την φωνή του.