Red Velvet!

42. Καλό εναντίον κακού!

Μελίνα!

"Πέτρο..." ψέλλισα το όνομά του στην προσπάθειά μου να ανοίξω τα βλέφαρά μου και να σηκωθώ.

Ένα δυνατό φως, χτυπούσε επίμονα το πρόσωπό μου. Ένα δυνατό φως σε ένα σκοτεινό και ήσυχο μέρος, όπου η παγωνιά και η υγρασία του, τσάκιζε κάθε κομμάτι μου.

Το κεφάλι μου όμως πονούσε φριχτά. Ζαλιζομουν ασταμάτητα. Το αυτοκίνητο είχε σταματήσει και δεν βρισκόμουν πλέον σε αυτό. Αλλά σε ένα ψυχρό και τρομακτικό μέρος, πάνω σε ένα παλιό και φθαρμένο στρώμα. Σε μια γωνιά... Κάπως πρόχειρα και προσωρινά... Με εκείνους να με παρακολουθούν στενά και ασταμάτητα. Είχαν κάνει την βρώμικη παρουσία τους αισθητή.

Και τότε ένας από αυτούς με πλησίασε αρκετά. Προσπαθούσε να βεβαιωθεί πως δεν υπήρχε τίποτα που θα τους πρόδιδε επάνω μου. Πως δεν θα φώναζα και δεν θα αντιδρούσα ξανά.

Έτσι έκρυψα τα μάτια μου και το αγχωμένο βλέμμα μου. Τα έκλεισα σφιχτά, όμως εκείνος έδεσε τα χέρια μου με μερικά χοντρά σχοινιά.

Ύστερα απομακρύνθηκε. Έκλεισε την πόρτα πίσω του, χτυπώντας την δυνατά. Εκείνη έτριξε τόσο έντονα και εκκωφαντικά, όσο χρειαζόταν για να ανατριχιάσει το κορμί μου. Έμοιαζε να ήταν φτιαγμένη από παλιά και φθαρμένα σίδερα. Ισως να ταίριαζε και στον υπόλοιπο χώρο. Όμως εγώ δεν μπορούσα να τον δω καθαρά για να τον αναγνωρίσω ή να τον περιγράψω.

Και τότε ανεπνευσα δυνατά και ανακουφισμένα. Κράτησα τα μάτια μου κλειστά και έφερα τα χέρια μου στο πρόσωπό μου. Ίσα ίσα να ακουμπάει το λεπτό μπεζ ηλεκτρονικό ρολόι στα χείλη μου.

"Σε εμπιστεύομαι αγάπη μου!" Είπα από μέσα μου και ύστερα ψέλλισα διακριτικά και σχεδόν αθόρυβα το όνομά του. "Σε περιμένω..." είπα χαμηλόφωνα για άλλη μια φορά, ξέροντας πως είχε απαντήσει. Έχοντας κάνει αυτό που μου είχε ζητήσει.

Στο μυαλό μου υπήρχε εκείνος και τα λόγια που μου έλεγε μερικές μέρες πριν. Τον τρόπο με τον οποίο με προετοίμαζε για μια τέτοια στιγμή. Για αυτή την στιγμή! Ήταν φοβισμένος και αγχωμένος...

"Πέτρο τι κάνουμε εδώ;" τον ρώτησα μπερδεμένη.

Εκείνος μου κρατούσε το χέρι και με οδηγούσε σε ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου. Μακριά από όλους και από όλα... Σχεδόν με τραβούσε, αφού περπατούσε βιαστικά και ξεφυσουσε δυνατά.

"Εμπιστευσουμε!" Είπε και ξεκλειδωσε την πόρτα. "Εδώ δεν πρόκειται να μας ενοχλήσει κανείς!" Πρόσθεσε τρίβοντας το πρόσωπό του και ελέγχοντας τον χώρο γύρω μας. Κλείνοντας την κουρτίνα αρκετά και ασφαλιζοντας την πόρτα για σιγουριά.