Red Velvet!

12. Χωρίς κανένα περιθώριο!

Μελίνα!

Ο Πέτρος δεν επέστρεψε ξανά. Δεν έριξε πίσω του ούτε μια ματιά. Διάλεξε και άφησε το σκοτάδι να μπει στην ψυχή του για άλλη μια φορά. Εκείνο δεν αποχωριζόταν την αναπνοή και το βλέμμα του. Τον καθοδηγούσε στα βήματά του.

Και εγώ έμεινα εκεί, να τον περιμένω να φανεί. Μάζεψα τον εαυτό μου σε μια γωνιά του καναπέ και τον αγκάλιασα. Λύγισα τα πόδια μου προς το μέρος μου και φύλαξα το κορμί μου μέσα στα χέρια μου. Σκούπισα τα δάκρυά μου και αποκοιμήθηκα φοβισμένη. Αμέσως μόλις είδα την πρώτη ακτίνα του ήλιου να ζωγραφίζετε στον ουρανό. Επειδή έτσι ένιωθα σίγουρη και ασφαλής. Δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ ξανά την νύχτα. Όχι χωρίς εκείνον στο πλευρό μου.

Και τότε άρχισα να νιώθω ένα μικρό και σχεδόν ανέπαφο χάδι στα μαλλιά μου. Να τα διασχίζει αργά για να φτάσει και στο υπόλοιπο κορμί μου. Τα δάχτυλά του κύλησαν στον ώμο μου με πόθο.

"Πέτρο;" ψέλλισα το όνομά του, ακόμα και αν δεν αναγνώριζα το χάδι του, ακόμα και αν δεν αισθανόμουν τίποτα για αυτό.

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία. Για να βεβαιωθώ πως εκείνος ήταν εδώ. Μου έφτανε και αυτό. Μονάχα να τον δω.

Όμως το φως του ήλιου ήταν δυνατό και άπλετο. Γέμιζε το δωμάτιο και το αγκάλιαζε. Το ζέσταινε με την όμορφη και ηλιόλουστη μέρα του. Όπως ακριβώς έκανε και με τα μάτια μου. Και όταν κατάφερα να δω ποιον είχα απέναντί μου, έκανα να απομακρυνθώ απότομα και βιαστικά.

"Τι κάνετε εσείς εδώ;" τον ρώτησα ενώ τον κοιτούσα στα μάτια με θάρρος και δυναμισμό.

Εκείνος όμως δεν μου απάντησε αμέσως. Χαμογέλασε και θαύμασε αυτό το δωμάτιο με ειρωνεία και χλευασμό. Ύστερα με κράτησε από τα χέρια για να με σταματήσει και να με φυλακίσει. Με έριξε πίσω στον καναπέ, χωρίς να μπορώ να κουνηθώ. Δεν με ελευθέρωσε.

"Για αυτόν με απέρριψες; Για να πουληθείς στον αδερφό μου; " φώναξε και τόνισε με θυμό όλες τις λέξεις του μπροστά από το πρόσωπό μου.

"Δεν σας επιτρέπω!" Του είπα προσπαθώντας να συγκρατηθώ.

Δεν θα τον άφηνα να με αγγίξει. Όχι, ακόμα και αν ήταν ένας Ιβανόβ. Ακόμα και αν ήταν ισχυρός.

Ο Αλεξάντερ Ιβανόβ στα μάτια του είχε μίσος. Μια ακατανίκητη οργή που είχε καταστρέψει οριστικά ότι υπήρχε μέσα του. Και αυτή η φωτιά ήταν χειρότερη από το σκοτάδι. Επειδή η καρδιά του δεν είχε χρώμα. Ήταν γεμάτη με κακία. Μια ζήλεια που δεν είχε όρια και φραγμούς.