Red Velvet!

16. Κρυμμένα μυστικά!

Μελίνα!

Ο Πέτρος άρχισε να διασχίζει την πελώρια και πολυσύχναστη εθνική της Νέας Υόρκης αργά. Η κίνηση έμοιαζε ατέλειωτη και τα αυτοκίνητα σταματημένα. Έκαναν αυτή την διαδρομή να μην έχει τέλος. Την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά και γρήγορα από ποτέ.

Έτριψα τον λαιμό μου αμυδρά, αμέσως μόλις συνειδητοποίησα πως δεν έχω αναπνοή. Κατέβασα το παράθυρό μου για να μπορέσω να ηρεμήσω τον πανικό που άρχισε να ξυπνά μέσα μου. Ο δροσερός και δυνατός αέρας χτύπησε το πρόσωπό μου και ανακάτεψε τα μαλλιά μου. Τότε ανάπνευσα βαθιά και έκλεισα τα βλέφαρά μου.

"Έχεις δει ποτέ την Νέα Υόρκη;" με ρώτησε εκείνος, αμέσως μόλις με παρατήρησε.

"Όχι... Δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε την ευκαιρία να το κάνω!" Του είπα και τότε εκείνος κατεύθυνε το αυτοκίνητό του προς την λαμπερή και μαγευτική Time Square.

Εκείνη αποτελούσε ένα από τα πιο γνωστά και μεγάλα αξιοθέατα της πόλης. Την διέκριναν τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα και τα εκατομμύρια κέντρα ψυχαγωγίας της. Παρέμενε ως το πιο φωτεινό σημείο της Νέας Υόρκης ακόμα και την μέρα. Οι τεράστιες και αμέτρητες διαφημιστικές πινακίδες της την κρατούσαν αστραφτερή και ζωντανή.

Ο μεγάλος γκρίζος πεζόδρομος κάλυπτε ένα κύριο κομμάτι της. Έδινε μια εύκολη και άνετη πρόσβαση στον κόσμο που ήθελε να απολαύσει την βόλτα του στα μαγαζιά ή στα εστιατόρια. Όμως ο κεντρικός δρόμος μπορούσε να σε οδηγήσει στις πιο διάσημες περιοχές της. Παραδείγματος χάριν στο Mπρόντγουεϊ. Την διαδρομή που είχαμε επιλέξει και εμείς.

Ο Πέτρος σταμάτησε το αυτοκίνητο έξω από μια παλιά και σχεδόν εγκαταλελειμμένη γειτονιά. Έμοιαζε ερημική και ξεχασμένη. Τα σπίτια ήταν φθαρμένα και ξεθωριασμένα, ενώ οι τοίχοι τους γεμάτοι από γκράφιτι και αισχρά μηνύματα. Υπήρχαν μπάζα και σπασμένα αντικείμενα παντού. Όπως ξύλινα δοκάρια, παλιά αντικείμενα και γυαλιά από μπουκάλια μπύρας.

Κατέβηκα και πάτησα στα πόδια μου γερά. Φόρεσα τα γυαλιά μου γεμάτη αυτοπεποίθηση. Έκλεισα την πόρτα και πλησίασα τον Πέτρο.

"Αυτό εκεί είναι το σπίτι της..." Μου είπε και με τα μάτια του μου έδειξε το γκρίζο κτήριο στο τέρμα της παλιάς και πέτρινης σκάλας.

Αμέσως έκανα να ανέβω και να το πλησιάσω. Τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να με σταματήσει από το να μάθω την αλήθεια. Όμως εγώ χρειαζόμουν μια στιγμή. Όλο αυτό έμοιαζε με ένα παιχνίδι της μοίρας. Ένα παιχνίδι που δοκίμαζε όρια και αντοχές.