Red Velvet!

27. Βόλτα στα αστέρια!

Πέτρος!

Τότε η Μελίνα με κοίταξε έκπληκτη και άφωνη. Με μάτια ορθάνοιχτα και ένα χαμόγελο σοκαρισμένο. Προσπαθούσε να διαβάσει το βλέμμα μου και να καταλάβει την αλήθεια.

"Πέτρο, τι λες;" με ρώτησε εκείνη μπερδεμένη και σαστισμένη.

"Πώς θέλω να περάσω όλη μου την ζωή μαζί σου..." Της απάντησα με το χέρι μου στο πρόσωπό της.

"Μα..." είπε εκείνη έχοντας χάσει τα λόγια της.

"Δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις τώρα! Μόνο όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή... Εγώ έτσι και αλλιώς δεν υπάρχω χωρίς εσένα... Και αν χρειαστεί μπορώ να σε περιμένω για άλλες χίλιες και μια νύχτες..." της είπα και τότε εκείνη με αγκάλιασε δυνατά.

Με έσφιξε ολόκληρο στο κορμί της, με χέρια που έτρεμαν και σχεδόν είχαν παραλύσει. Τα δάκρυά της έσταζαν απότομα στο πρόσωπό της, μέχρι που άρχισε να κλαίει και να ξεφυσάει έντονα. Να αναπνέει στον λαιμό μου...

"Μελίνα;" την ρώτησα κρατώντας τα μαλλιά της μέσα στην παλάμη μου. "Δεν φανταζόμουν πως θα σε στεναχωρήσω... Νόμιζα πως το ήθελες και εσύ... Ξέρω σου ήρθε απότομο! Όμως το εννοώ με όλη μου την καρδιά." Της έλεγα για να ησυχάσω και τους δυο μας.

"Αχ αγάπη μου!" Αναφώνησε εκείνη χωρίς να μπορεί να σταματήσει.

"Σε αγαπάω τόσο πολύ..." είπε αμέσως μόλις απομακρύνθηκε από την αγκαλιά μου.

"Μελίνα, εξήγησέ μου τι συμβαίνει... Προσπαθώ να καταλάβω... Μα δεν μπορώ..." Της είπα σκουπίζοντας τρυφερά τα δάκρυά της. "Αν δεν είσαι έτοιμη, εγώ θα το δεχτώ..." έλεγα ψάχνοντας κάτι απελπισμένα. Κάτι που θα κρατούσε την καρδιά μου ζωντανή.

Στο βλέμμα της υπήρχε αμφιβολία. Έρωτας και φόβος μαζί. Χωρίς να ξέρω το γιατί, το μέσα της είχε τραυματιστεί... Έμοιαζε με ένα γυάλινο ποτήρι που πέφτει και σπάει εκείνη την στιγμή. Τόσο αδέξια και ξαφνικά. Που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις. Απλώς γίνεται θρύψαλα μπροστά στα μάτια σου.

"Πέτρο, πρέπει κάτι να σου πω..." είπε εκείνη με το κορμί και την ψυχή της να τρέμουν δυνατά.

"Σε ακούω..." Της είπα κρατώντας το χέρι της στο κορμί μου.

"Πέτρο..." ξεκίνησε, μα η κίνησή μου την σταμάτησε.

Την πόνεσε τόσο δυνατά, που σχεδόν την έκοψε στα δύο. Έκανε τα δάκρυά της να τρέχουν ορμητικά, να γεμίζουν το πρόσωπό της πιο γρήγορα από ποτέ...