Red Velvet!

25. Το παρελθόν του Πέτρου!

Μελίνα!

Άνοιξα τα μάτια μου ορθάνοιχτα και έσφιξα το μαξιλάρι στο χέρι μου. Ύστερα το άφησα απαλά και σε μια άκρη. Σηκώθηκα και πάτησα γερά στα πόδια μου. Δεν μπορούσα όμως να μιλήσω από το σοκ. Έκανα ένα βήμα προς το μέρος του.

"Τι;" ψέλλισα με φωνή που έτρεμε.

"Θα ήταν μια δοκιμασία όπως όλες οι άλλες. Εκείνη που θα καθόριζε τις δυνάμεις μου και το όνομά μου στην νύχτα. Βλέπεις με είχε εκπαιδεύσει τόσο καλά, που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να αναλάβει αυτή την δουλειά. Μόνο ο διάδοχός του και αγαπημένος του γιος. Κάποιος που θα του έμοιαζε." είπε εκείνος αναπνέοντας δυνατά και βαθιά. Κάνοντας μια παύση για να μπορέσει να βρει το κουράγιο και να συνεχίσει.

"Ήταν άτρωτος, τρομακτικός και ασταμάτητος. Όπως και εγώ..." συνέχισε να μου λέει και να ζει από την αρχή όλα όσα συνέβησαν. Όλα όσα ο πατέρας του τον ανάγκασε να βιώσει.

"Ύστερα από αυτό, κάθε αντίπαλός μου θα ήταν αδύναμος μπροστά μου. Θα έπεφτε ηττημένος στα πόδια μου. Και εγώ δεν θα λύγιζα και δεν φοβόμουν ποτέ. Κανείς δεν θα με σταματούσε, επειδή στο σκοτάδι δεν υπάρχουν όρια ή συναισθήματα... Θα πατούσα την σκανδάλη, χωρίς να κλείσω τα μάτια μου!" Είπε και τότε τα δάκρυά μου άρχισαν να τρέχουν αργά στο πρόσωπό μου.

Παρέμενα σιωπηλή, μονάχα για να μπορέσει εκείνος να ελευθερώσει την καρδιά και το σώμα του. Όμως η γροθιά του ήταν κλειστή και σφραγισμένη. Έκρυβε όλον τον θυμό, τον φόβο και το μίσος του.

"Αρκούσε μια σφαίρα στην καρδιά για να δώσει ένα τέλος σε αυτήν και την ζωή του. Για να παγώσει την δική μου και να εμπιστευτώ την νύχτα. Όμως το σκοτάδι άρχισε να με περικυκλώνει και να με δηλητηριάζει γρήγορα και επικίνδυνα. Ήμουν το τέλειο θύμα του. Απλωνόταν στο μυαλό και το κορμί μου σαν ένα πανίσχυρο και ανέπαφο χάδι." Είπε χτυπώντας το χέρι του στο τζάμι με μια αργή κίνηση.

"Φοβόμουν το σκοτάδι! Τόσο πολύ..." είπε ξαφνικά και χωρίς αναπνοή. Με ένα σώμα που πονούσε ξανά και ασταμάτητα.

"Έκλαιγα και φώναζα για βοήθεια κάθε φορά που με κλείδωνε ολομόναχο μέσα σε αυτό. Σε ένα στενό και απομονωμένο δωμάτιο, σε μια αποθήκη, δίχως φως ή κάποιο παιχνίδι... Μα η πόρτα δεν άνοιγε και εγώ δεν μπορούσα να δω τίποτα. Τίποτα! Μονάχα άκουγα έναν ενοχλητικό ήχο, που τρέλαινε το μυαλό μου και πονούσε οδυνηρά το κεφάλι μου!"

Κάλυψα το ανοιχτό μου στόμα με το χέρι μου. Ήμουν συντετριμμένη και μουδιασμένη. Πιο πολύ από ποτέ... Μέσα μου το σώμα μου αιμορραγούσε και η καρδιά μου έκλαιγε. Κάθε κομμάτι του εαυτού μου σπάραζε και κοβόταν στα δύο. Ο δικός του πόνος γινόταν και δικός μου.