Red Velvet!

3. Απαγορεύεται!

Πέτρος!

Η φωτιά στο λευκό και μοντέρνο τζάκι του σπιτιού μου ήταν δυνατή. Δάμαζε τα ξύλα όπως ακριβώς έκανε και με την ψυχή μου. Κυριαρχούσε στο κορμί μου και έλεγχε την αναπνοή μου.

Όμως εκείνη ελευθερωνόταν μέσα από τα στήθη μου παγωμένη. Η νύχτα ήταν η δική μου παγωμένη φωτιά. Αυτή που γνώριζα και δεν φοβόμουν άλλο πια. Επειδή είχα μάθει όλα τα σκοτεινά μυστικά της. Κάθε κρυφή γωνιά της, από μικρό παιδί. Τίποτα δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Άφησα το σκοτάδι να γίνει ο δικός μου δρόμος. Το φως και η δύναμη που χρειαζόμουν για να σταθώ στα πόδια μου. Για να μην λυγίσω ή πονέσω. Δεν θα έπεφτα ποτέ.

Είχα κρύψει τις αδυναμίες μου και τους φόβους μου. Είχα κρύψει το παιδί που ήμουν κάποτε. Κανείς δεν θα έβλεπε τα δάκρυά μου ή την καρδιά μου. Επειδή αυτά δεν υπήρχαν πια. Είναι για τους αδύναμους. Όχι για αυτούς που ζουν στην κόλαση, όπως εγώ.

Έπιασα το μαύρο πουκάμισό μου από την άκρη του κρεβατιού μου και το έριξα στο κορμί μου αργά. Εκείνο με αγκάλιασε, όπως η νύχτα την Νέα Υόρκη. Και τότε πλησίασα το μεγάλο παράθυρο. Άρχισα να κουμπώνω τα μικροσκοπικά κουμπιά σταθερά και υπομονετικά. Ένα προς ένα. Με το βλέμμα μου στην θέα της πόλης. Το σπίτι μου βρισκόταν στην κορυφή της και εκείνη στα πόδια μου. Λουσμένη από τα φώτα της και την δύναμή της. Μια δύναμη που εγώ λάτρευα. Μια δύναμη όλη δική μου.

Μόλις έστρωσα τον γιακά και τα μανίκια στους καρπούς μου, άγγιξα τον σταυρό μου. Ήταν ασημένιος και πολύτιμος... Τον έσφιξα στην θυμωμένη γροθιά μου, αμέσως μόλις χτύπησε πάνω στο σκληρό στέρνο μου. Άνηκε στην οικογένειά μου και εγώ δεν τον αποχωριζόμουν ποτέ.

Ύστερα έστρεψα την προσοχή μου στο ακριβό και αγαπημένο μου ουίσκι. Κράτησα το κρυστάλλινο δοχείο του και γέμισα το ποτήρι μου. Το χρειαζόμουν για να ξυπνήσει το μυαλό μου και να μουδιάσει το κορμί μου. Εκείνο όμως κυλούσε αργά, για να παρατείνει την αναμονή και να μεγαλώσει την δίψα μου.

Το έφερα στα χείλη μου αποφασιστικά. Περιμένοντας τον χρόνο να κυλήσει για να φτάσει εκείνη η στιγμή. Αυτή που προσμονούσα. Αυτή για την οποία είχα γεννηθεί. Και τότε το κινητό μου χτύπησε και με ξύπνησε.

"Να προσέχεις φίλε!" Είπα στον σκύλο μου χαϊδεύοντας τον στοργικά. "Μην ανησυχείς για εμένα. Μια καρδιά από πέτρα δεν μπορεί να καεί!" Του απάντησα στο μικρό του ανήσυχο γάβγισμά του. Ήταν ο μοναδικός που είχα αληθινά στη ζωή μου.