အိပ်ရာထဲဝင်ကာ စောင်အတွင်းလုံးထွေးရင်း
သူ၏ရင်ခွင်ထဲရောက်နေ၏။ ဖက်တွယ်ထားလေသောသူက တရှုံ့ရှုံ့ဖြင့်နမ်းရှိုက်နေတာမို့
ရာသီဥတုသာယာနေလေသည်။
"မေမေ့အိမ်ခဏသွားချင်တယ်..."
"မသွားရဘူး..."
"ခဏလေးပဲလေ မေမေ့ကိုလွမ်းလို့ပါ..."
"လွမ်းလဲမသွားနဲ့ Video callခေါ်ပေးမယ်..."
"မေမေ့ကို ခဏလောက်ဖက်ထားချင်တယ်
ပြီးတော့ မေမေ့အနားနေချင်သေးတယ် ခဏလေးပါပဲနော်..."
"မသွားရဘူး..."
"ဒါဆိုမေမေ့ကို ခင်ဗျားအိမ်ခေါ်ပေး..."
"..."
"မဟုတ်ရင် ငိုလိုက်ေတာ့မှာနော်... "
"..."
မျက်ခုံးပင့်ထားသောအကြည့်စူးစူးတွေကြား မှ မျက်ဝန်းများလွှဲသွားလေသော သူ၏ဘမျက်တောင်ဖျားအောက်ဖျားလေး လှုပ်ခတ်သွား၏။ ရန်ဆောင်နေတတ်သော မီးတောက်သဏ္ဍန်မျက်ဝန်းများမှာလည်း ပြုံးသွားခဲ့သည်။။
လှုပ်ခပ်သွားသောမျက်တောင်တွေဆီမှ ပြောသံတိုးတိုးလေးကြားသည် သဘောတူတယ်ဟူ၍။
"ဦး..."
"အင်း သဘော..."
"အဟိ...."
ခုန်ပေါက်ကာထအော်နေမိရင်းမှ မြင်လိုက်ရသောသူ၏နှုတ်ခမ်းပါးဆီမှ ခပ်မဲ့မဲ့အပြုံးတစ်ချက်ဟာ
ကိုယ့်ကြောင့်ဖြစ်တည်ခဲ့တာဆိုပါလျှင် သူ၏အရာအားလုံးကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်လိုပါ၏။
'အတိတ်တွေကိုပြည်ဖုံးကားချလို့ ဘဝတစ်ခုလုံးမက အနာဂတ်တစ်ခုလုံး ကြမ်းတဲ့လမ်းတွေလဲလျှောက်ရင်း၊ အခက်အခဲတွေလည်းရင်ဆိုင်ရင်း ခင်ဗျားနဲ့ရှေ့ဆက်မယ်... အချစ်တွေနဲ့မနက်တိုင်းကို လှပသေသပ်စွာရယ် ဆိုင်းဘုတ်ကလေးရေးဆွဲချင်ပါရဲ့၊
သူနဲ့အတူ အိုအောင်၊မင်းအောင် ' ဆိုပြီးတော့ပေါ့။
.......
နောက်ဆုံးပေါ်ကားလေးတစ်စီး ထိုးရပ်လိုက်သောနေရာမှာ လူအများပြားပန်းခတ် ဝင်ထွက်နေကြသော 'The ART MARAT' အမည်ရ ကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုရှေ့၌ပင်။
"အကိုလေး သခင်လေးရဲ့ကျောင်းက ၁နာရီမှာတွေ့ရမှာပါ..."
"ကျွန်တော်သိပါပြီ...
ဒီနေရာမှာပဲလာစောင့်နေလိုက်နော်..."
