မှောင်မဲလာသောပတ်ဝန်းကျင် ငြိုးလျော်လာသော သစ်ပင်ပန်းမန်များ။ ဦးတည်ချက်မရှိစွာ ပြေးလွှားနေရ ပြန်ြပီ ။ ရင်လေးကို မြွေကိုက်သွားသည်မှာ အဆင်ပြေရဲ့ လား မပြောတတ်။ ထိုအရာတွေက မိမိတို့အတိတ်ကအရာတွေသာဆိုလျှင် အခုပစ္စုပ္ပန်တွင် ဘယ်ဆီရောက်နေကြတာလဲ။
သေပြီးပြီမို့ လိပ်ပြာလွင့်ပြီး ဝိဉာဥ်ကအတိတ်ဆီသွားကာ တစ်ခုခုကိုရှာဖွေမိတာလား။ သံသရာဘဝတစ်ခုကိုမသွားနိုင်ပဲ စွဲလန်းမိရာနောက်သို့လိုက်မိနေခြင်းလား။ သို့တည်းမဟုတ် သေဆုံးခဲ့သည့်တိုင် မကျွတ်မလွတ်နိုင်ပဲ အမျှအတမ်းတွေမရခဲ့တာများလား။
ပြေးသည်။လိုက်သည်။အဖန်တလဲလဲ ကြုံနေရပြန်သည်။ အနက်ရောင်အခိုးအငွေ့တွေရဲ့အထိမခံနဲ့ဆိုသော စိတ်ကအသိတစ်ခုနှင့်အတူ ထိမိလည်းဘာအရေးလဲ ထိကိုင်ပစ်လိုက်ဆိုသော လှုံ့ဆော်မှုတစ်ခု။
ဘယ်ဆီပြေးနေ၍ ဘယ်သူတွေလိုက်နေကြတယ်မပြောတတ်ြပန်။ အမှောင်ရိပ်တချို့လိုက်နေကာ မရဏဖွား ဒီကိုပြေးလာဆိုသော ခေါ်သံများပါကြားနေရ၏။
"ဘယ်သူလဲ ထွက်ခဲ့..."
ဘယ်သူတစ်ဦးမှမရှိလေသော ဖြူဖွေးဖွေးလွင်ပြင်ထဲရောက်သွားလိုက် မှောင်မှောင်မဲမဲသစ်တောများကြားရောက်သွားလိုက်နှင့် မရပ်မနား ပြေးခေဲ့ပြန်သည်။ ရောင်ခြည်တန်းလေးတစ်ခုအားတွေ့လိုက်ရသလိုလို ခေါ်သံလည်းကြားနေရ၏။ ဘယ်သူ့ခေါ််သံဟု ပြတ်ပြတ်သားသားမသိသော်လည်း Daddy ဟုသောခေါ်သံမှာ သားလေးဆီမှလာသောအသံလေး။ ရိုင်လေး၏အသံလေးကိုကြားနေရ၏။
"သား ရိုင်လေး ဒယ်ဒီလဲလွမ်းတယ် သားရယ်..."
မျက်ရည်ကျလောက်သည်အထိကို ပင်ပန်းနေခဲ့၏။ ဘယ်သို့သွားနေသောခရီးစဥ်မှာလည်း ဘယ်သူနှင့်တွေရမှာလဲ။ ပြေးပြေးဆိုသောစကားသံများ ကြးလိုက်ရပြီး လူအုပ်ကြီးတစ်စုနဲ့လည်း တွေ့လိုက်ရသလိုလို။ သို့သော် ကိုယ်မှလွဲဘယ်သူမှမရှိခဲ့ပေ။
ပြေးနေရင်းမှ သစ်ပင်အောက်တစ်နေရာတွင် လူတစ်ယောက်ထိုင်နေခြင်းအား တွေ့လိုက်ရလေ၏။ သူ့ကိုလှမ်း၍ခေါ်လိုက်မိရာ လှည့်ကြည့်လာလေသူက ဘယ်သူဖြစ်လေမလဲမသိရ။ ခပ်၀ါး၀ါးသာမြင်ရလေသော သူ၏ပုံစံမှာလည်း စုတ်ပြတ်သပ်ကာတစ်ခုခုဆီမှ ပြေးနေရသလိုမျိုး ပုံစံဖြင့်။
