ပိုလီယိုဖြစ်နေသောကလေးလေးမှာ အသက်ကလေး၂နှစ်လောက်သာရှိသေး၏။ လှည်းလေးထဲတွင် ပိန်လိန်ကာထိုင်နေပြီး အစာပိုက်လေးကိုလည်း နှာခေါင်းဖြင့်ချိတ်ကာ နားအနောက်သို့ပို့ထားလေရသည်။ မျက်လုံးလေးများကို
ဖွင့်ထားပါသောကလေးလေးမှာ နားလည်ပါ့မည်လား မပြောတတ်သော်ငြား ပိုလီယိုကလေးလေး၏ဘေးမှ အိမ်စေတစ်ယောက်မှာ ကလေးငယ်လေးအား ပုံပြင်စာအုပ်လေးကို ဖတ်ပြနေသေး၏။
"Ryan(ရိုင်ယန်)...မာမီ အပြင်သွားပြီနော် သားလေး...Bye Bye..."
ဝတ်ကျေတန်းကျေသာ သားဖြစ်သူကို
နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်မှပြေးထွက်ရလေသူ။ နောက်ကျနေ၍ထင် အပြေးအလွှားနဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှအဖတ်မလုပ်တော့ပေ။
ထောင်ထဲသို့ရောက်နေပါသောလူ၏ လွတ်ငြိမ်းခွင့်ရသောနေ့ဖြစ်လေသည်။ သူ့မှာလည်း တစ်ကိုယ်တည်းသမားပေမို့ ကိုယ်သာရှိလေသည်။ အကြံတူ၊ဉာဏ်တူကာ အကျိုးတူပူးပေါင်းခဲ့ကြဖူး၍ သူ့ကိုလည်း ကူညီရဦးမည်။
"ပြန်လည်ကြိုဆိုပါတယ် သူရိယ..."
"ဒါဒါမုန်းရော အဆင်ပြေရဲ့လား...
ကျွန်တော့်ကိုလာမတွေ့တာ ၇လနီးပါးနော်..."
"အဆင်ပြေတာမှလွန်ရောပဲ...
ရွှေရင်ငြိမ်းရဲ့မှီခိုရာကို သတ်ပစ်လိုက်နိုင်ပြီ...
Lucasဆိုတဲ့ သူ့ကိုသေစေချင်တာမဟုတ်ပေမယ့် ရွှေရင်ငြိမ်းရဲ့အစား သူကသေပေးချင်နေတော့လဲ ခွင့်ပြုလိုက်ရတာပါပဲ..."
ကားမောင်းနေသောသူမ မသိသေးသည်မှာ
'ရွှေရင်ငြိမ်း'၏ အသက်ကိုကယ်ပေးခဲ့သူမှာ
သူရိယဖြစ်နေသည့်အကြောင်းကိုပင်။
အဲဒီ့နေ့ကရွှေရင်ငြိမ်းကိုလွှတ်ပေးခဲ့ပြီး ဆေးရုံပေါ်မှအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြင့် အစားထိုးပေးခဲ့ခြင်းပေ။ အပြစ်မရှိသော ရွှေရင်ငြိမ်းက ထမင်းတစ်ရက်ကျွေးခဲ့ဖူးသော ကျေးဇူးရှင်မို့ သူ၏အသက်ကိုလည်း ချမ်းသာပေးခဲ့မိ၏။
"အခုဘယ်မှာနေမလဲ သူရိယ..."
ဒါဒါ(ခေါ်)ခြူးညီညီအယောင်ဆောင်ရဲ့အမေးကို
ပြန်၍ဖြေဖို့ရာ သူရိယကလှည့်ကြည့်လိုက်လေ၏။
"အရင်ကတိုက်ခန်းပဲ ပြန်နေမယ်..."
"ဒါဒါလို့မခေါ်နဲ့တော့ ခြူးညီညီလို့ပြောင်းခေါ်ဖို့ပြောထားတယ်လေ ကြားလား..."
