Büyük bir hayranlıkla taparcasına adadım kendimi ona. Bunu yaptığımda öyle küçüktüm, öyle küçüktüm ki, yaptığım bu şeyin bilincinde dahi değildim. Belki görseydim duygularımın nasıl da mutasyona uğrayarak evrileceğini, korkar kaçardım o gün oradan...
Merhaba. Çok tutmayacağım oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Sizi seviyorum. İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İshak Bey ilk kez tüm hazırlıkları kendisi kontrol ediyordu. Doğrusu gelen kişi kendi anne babası olsa bu durumu belki çok garip karşılamazdım ama adını duyduğunda bile böylesine hoşnutsuzluk ile irkilip gerildiği bir kişinin gelişi için böylesine özeniyor olması dikkatimi çekmişti.
Adının Selda mı yoksa Selma mı olduğunu bir türlü aklımda tutamadığım görevli abla ordan oraya koştururken Kerim ağabeyi görünce aniden durdu ve "Kerim, Beyefendi çalışma odasına çağırdı seni." diyerek yeniden koşturmaya devam etti.
"Gel Kerim ağabey beraber gidelim ben de Beyefendi'nin yanına uğrayacaktım tam." Hüseyin gitti gideli dört gün olmuştu ama başımı dersten kaldıramadığım için ve o da kendini herkesten çektiği için onu hiç görememiştim. Ama tamam yetmişti, burama kadar gelmişti bugün görecektim.
Çalışma odasının kapısını tıklatıp girmemiz için onay aldıktan hemen sonra önden Kerim ağabey arkadan da ben olmak üzere odaya girdik. Beyefendi başta bir saniyeliğine bana baksa da hemen Kerim ağabeye dönerek sert bir ifadeyle elindeki siyah dosyayı kaldırdı. "Kerim bu gereksiz çıktıları niye getiriyorsun sen bana, ben senden yıllık yatırım istatistiklerinin olduğu dosyayı getirmeni söyledim." Kerim ağabey hiçbir şey demeden adeta taş kesilmişcesine yerinde kalırken Beyefendi hafifçe kaşlarını çattı. "Kerim, duyuyor musun sana konuşuyorum." Yanımdaki beden sertçe yutkundu. "Beyefendi..."
Beyefendi derin bir nefes alarak kalemi masaya vurmaya başladı. "Söyle." Kerim ağabey sessiz kalınca Beyefendi gözlerini kapatarak dişlerini sıktı. "Söyle Kerim, ne halt ettin söyle?" Kerim ağabey başını yere indirerek yüzünü buruşturdu. "Beyefendi, Meryem Hanım da bana bir dosya vermişti atayım diye." Aklıma düşen ihtimalle alt dudağımı dişlerimin arasına aldım. Lütfen o olmasın lütfen o olmasın. "Ben dosyaları karıştırmışım." Eyvahlar olsun!
Her zaman ama sahiden her zaman yanlış zamanda yanlış yerde olmak zorunda mıydım ben? Beyefendi sessizce karşısındaki adama bakmayı sürdürürken Kerim ağabey de bir süre ses çıkmamasına karşılık en nihayetinde başını kaldırıp ona kitlenen adama baktı. Beyefendi sakince ve yavaşça başını salladı. "Çöp hala duruyor mu Kerim?"
Kerim ağabey başını yalvarırcasına omzuna eğdi. "Bu sabah çöp arabası aldı efendim." Beyefendi aynı sükutla başını salladı ve derin bir nefes alarak masada yamuk duran kalemi düzeltti. Ardından başını kaldırıp sakince gülümsedi ve yine o sakinlikle konuştu. "Allah belanı versin senin Kerim."
