Büyük bir hayranlıkla taparcasına adadım kendimi ona. Bunu yaptığımda öyle küçüktüm, öyle küçüktüm ki, yaptığım bu şeyin bilincinde dahi değildim. Belki görseydim duygularımın nasıl da mutasyona uğrayarak evrileceğini, korkar kaçardım o gün oradan...
Herkese merhaba hiç tutmayacağım sizi sadece yorumlarınızı ve yıldızın içini doldurmayı unutmayın lütfen...
Seviyorsunuz. İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aslında hepimizin bir hikayesi vardı.
Yarım kalan aşıkların hikayesi, bir köşke hizmetçi olarak girip o evin hanımı olan bir kadının hikayesi, ağabeyinin gölgesinde karanlığa mahkum edilip kabul göremeyen bir çocuğun ve ablasının kaderini yaşamak istemeyen genç bir kızın hikayesi.
Şimdi düşünüyorum da ben öldüğümde hiçbir şey değişmeyecekti. Kimsenin hayatı şimdiden farklı olmayacak, yokluğum bir yıkım yaratmayacaktı.
Beyefendi mi? O zaten hikayenin sonuna geldi; kazandı ve bitti. En azından bana ayırdığı kısmın sonuna geldi.
En fazla ne olur diye soracak olursanız Dostoyevski'nin dediği gibi olur. Ne demişti sahi? Hah, hatırladım.
"Önce biraz ağladılar, ama alıştılar şimdi. Aşağılık insanoğlu her şeye alışır!"
Şimdi ise sona vardığımı nerede kaldığımı düşünürken sadece birkaç hafta öncesine gitmem gerektiğini fark ettiğimde anlıyorum. Yıllarca nizami bir planla dizilen taşlar sadece birkaç hafta içinde birbiri ardını hızla kovalayan domino taşları gibi devrilmişti.
Evet, sadece birkaç hafta.
26 Gün Önce
O gecenin üstünden on iki gün geçmişti.
Olaydan sonraki sabah Avraham Nerha gitti. Bu normalde gayet tabii sevineceğim bir durum olurdu ama bir takım işleri öne sürerek Beyefendi'yi de yanında götürdü. Sabah kalkıp aniden gittiklerini duyunca yüreğim ağzıma gelmişti. Bir an için Beyefendi'yi temelli götürdüğünü ve hatta düşüncelerimi daha da paranoyak bir seviyeye taşıyarak zorla götürdüğüne kadar düşünmüştüm. Tabii Beyefendi'den gelen kısa mesajı görünce durumun öyle olmadığını ama içinde bulunduğum ruh halini hiçte iyi etkileyecek bir durum olmadığını anladım.
İki haftalığına Amerika'ya gitmem gerekiyor, aceleyle çıktık o yüzen yanına gelemedim. Ve bu süreçte iletişimde bulunmasak daha sağlıklı olur, kendine ve Meryem'e dikkat et.
Bu kadar. Sadece bunu yazmıştı ve bugün on ikinci gün olmasına rağmen o günden beri tek bir kelime bile yazmadı. Üstelik tek sıkıntı bu da değildi. Köşke daha önce hiç görmediğim bir hava hakimdi. Herkes birbirine karşı duvarlar örmüş bir vaziyetteydi. Çalışanlar bile birbiri ile konuşmuyor, işini yapan kişi kaçar gibi kendi müştemilatına dönüyordu. Bomba sonrası bir sessizlik hakimdi ortamda ama bu bir süre sonra acı dolu çığlıklar duyacağımız anlamına geliyordu. Tabii hayatta kalan olursa.
