«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ακούω το ξυπνητήρι μου να χτυπάει σαν δαιμονισμένο και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πιάσω το κινητό και να το πετάξω στον λιλά τοιχο απέναντι
Μπορεί να έχω διαλέξει τον πιο εκνευριστικό ήχο απ όσους ήταν διαθέσιμοι αλλά τουλάχιστον το ακούω πάντα. Αναγκαστικά! Έτσι όπως κάνει και ναρκωμένη θα ξυπνούσα.
Γυρνάω πλευρό και πατάω την αναβολή. Μόνο δέκα λεπτάκια θέλω ακόμα..μόνο δέκα
«Αριαααα»
Φτου σου ρε διάολε!
«Αριααα»
Την μανα μου έπρεπε να έχω να βάλει για ήχο στο ξυπνητήρι μου. Χειρότερη και απ τον αναθεματισμένο ήχο που μου προκαλούσε ταχυκαρδία κάθε φορά που τον άκουγα.
Αν κάνω ότι δεν ακούω ίσως σταματήσει..
«ΑΡΙΑ!»
Σκατα! Σιγά μην τα παρατούσε...Το πεισμα αυτής της γυναίκας σε στέλνει στο τρελοκομείο
Αναδεύομαι μια τελευταία φορά κάτω απ τα σκεπάσματα μπας και καταφέρω να κοιμηθώ εκείνα τα δέκα λεπτάκια αλλά τότε ακούω τον χτύπο στην πόρτα
«Σε άκουσα ρε μαμά!» γκρινιάζω από μέσα
Πως σκατα θα γινόταν να μην την ακούσω;!
«Να μπω;» ακούω τη φωνή της έξω απ την κλειστή πόρτα και δεν μπορώ παρα να χαμογελάσω
Μπορεί να ήταν πεισματάρα και να φώναζε σαν σειρήνα όταν έπρεπε να ξυπνήσω αλλά ήταν πάντα διακριτική...
Διώχνω από πάνω μου τη λεπτή κουβέρτα και σηκώνομαι απ το στρώμα. Κάθομαι για δευτερόλεπτα στην άκρη του κρεβατιού ισα να ξεθολώσει το μυαλό μου απ τον ύπνο και έπειτα στέκομαι στα πόδια και πηγαίνω στη πόρτα
Την ανοίγω και τη βλέπω να στέκεται εκεί. Ένα βήμα μακρυά απ τη πόρτα όπως έκανε πάντα.
«Ξύπνησα εντάξει;»
Την βλέπω να μου χαμογελάει μαγκωμένα. Οκ μπορεί να ακούστηκα πιο ειρωνική απ ότι θα πρεπε αλλά έλεος κι αυτή ούτε καφέ δεν έχω πιει.
