«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Παρκάρω στην άκρη του δρόμου και αμέσως αισθάνομαι την απώλεια των χεριων της από το σώμα μου. Νομίζω πως βγάζει κράνος αλλά για κάποιο λόγο δεν κατεβαίνει.
«Όλα καλά;» ρωτάω λίγο πιο δυνατά για να ακούσει τη φωνή μου κάτω απ το δικό μου κράνος
«Νομίζω πως δεν μπορώ να κατέβω» παραπονιέται με αποτέλεσμα να γελάσω λιγάκι.
«Κρατήσου» υπακούει χωρίς ερωτήσεις. Στηρίζομαι καλά στο ένα μου πόδι και γερνώ ελαφρώς τη μηχανή προς την ίδια πλευρά.
«Κατέβασε το πόδι σου» υπακούει ξανά και όταν νιώσει πως στηρίζεται καλά τραβάει το άλλο και κατεβαίνει.
Μ ευχαριστεί την ώρα που κατεβαίνω κι εγώ. Αφήνουμε τα κράνη στη μηχανή όμως πριν μπούμε στη πολυκατοικία ξεκλειδώνω τη μπαγκαζιέρα. Καλά θυμόμουν πως δεν είχαμε βγάλει ποτέ τις κουβέρτες από δω μέσα.
Της παίρνω και μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στην γνώριμη ταράτσα. Μπροστά στα αποθηκακι σταματάει, ρίχνει πίσω το κεφάλι και κάτι μουρμουρίζει μέσα απ τα δόντια της αλλά δεν είμαι σίγουρος πως είναι καλό.
«Να βοηθήσω;» γυρνάει και με κοιταει με εκείνα πράσινα ματια που σήμερα είναι γεμάτα θλίψη. Νευει εξίσου λυπημένα. Παίρνει θεση έτσι ώστε να έχει πλάτη στη αποθήκη, αφηνω τις κουβέρτες πάνω στον τσιγκο και φέρνω τα χέρια μου κάτω απ τα πλευρά της. Τα δικά της σηκώνονται ελαφρά για να μου δώσουν καλύτερη πρόσβαση και όταν αισθανθώ πως την έχω πιάσει καλά τη σηκώνω και με λίγη βοήθεια από κεινη την αφήνω πάνω.
Το χω ξανακάνει, δεν είναι η πρώτη φορά που την ανεβάζω όμως αυτή ένιωσα παράξενα. Ποτέ ξανά δεν έχω ερεθιστεί σε μια τόσο ελάχιστη επαφη, ποτέ και με καμία το σώμα μου δεν έχει αντιδράσει με τέτοιο τρόπο σε κάτι τόσο απλό.
Δεν κρύβομαι πίσω απ το δάχτυλο μου, αυτή η κοπέλα με ελκύει πολύ απλά είχα υποτιμήσει το πόσο είναι πραγματικά αυτό το πολύ. Οι εικόνες που πέρασαν απ το μυαλό μου εκείνα τα δευτερόλεπτα που την κρατούσα μέχρι να την αφήσω είναι κάτι που αν έβλεπε ειμαι σίγουρος πως θα με περνούσε για ανώμαλο και θα τρεχε να φυγει μακριά μου.
