«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το αεροπλάνο μας προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Arcata, ενα μείγμα ανυπομονησίας και άγχους με κατακλύζει με το δεύτερο να κυριαρχεί. Τόσες μέρες δεν έβλεπα την ώρα να έρθουμε και τώρα ξαφνικά νομίζω ότι θα λιποθυμήσω στην ιδέα να γνωρίσω τον πατέρα της. Η Έβελιν με διαβεβαίωσε εκατοντάδες φορές για το πόσο καλός και φιλικός είναι ο πατέρας της αλλά εγώ δεν μπορώ να καθησυχάσω εκείνη την φωνή μέσα μου που λέει πως αν δεν με συμπαθήσει αυτό θα επηρέαζε τη σχέση μου μαζί της.
Του έχει τρομερή αδυναμία, πράγμα που μόνο λογικό μπορεί να είναι δεδομένης της κατάστασης και γι αυτό δεν μπορώ παρά να τρέμω στην ιδέα ότι κάτι σε μένα δεν θα του αρέσει και τότε...
"Σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ" ακούω τη φωνή της καθώς βγαίνουμε απ το αεροδρόμιο. Νεύω αλλά παράλληλα την παρατηρώ καλύτερα. Μάλλον ήμουν υπερβολικά απορροφημένη με τις σκέψεις μου για να δω την αμηχανία στα ματια της. Δεν με κοιτάει και όταν συμβαίνει αυτό ξέρω ότι κάτι δεν πάει καλά.
"Όλα καλά; Μήπως το μετάνιωσες;" ρωτάω σιγανά. Φοβάμαι την απάντηση της και έτσι δεν την κοιτάζω ούτε εγώ.
"Απλά ανυσηχώ μήπως το μετανιώσεις εσύ, ξέρεις...ο μπαμπάς μου δεν είναι..." για δευτερόλεπτα πραγματικά τρομάζω γι αυτό που θα μου πει. Τι δεν είναι; Καλός; Φιλικός; Δεν της φέρεται καλα; "...πλούσιος" την κοιτάζω αμέσως
"Ορίστε;"
"Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το αμάξι μας και το σπίτι μας γενικότερα δεν είναι σαν αυτά που φαντάζομαι ότι έχεις συνηθίσει, στο λέω τώρα για να μην απογοητευτείς απ' αυτά που θα αντικρίσεις" μουρμουρίζει ενοχικά αλλά εγώ δεν λέω τίποτα.
Νομίζω κάπου η καρδιά μου ράγισε μ αυτό που άκουσα. Με έβλεπε και εκείνη όπως όλοι οι υπόλοιποι τελικά, πιστεύει πως το μόνο που με νοιάζει είναι το είδος του αμαξιού και το πόσο μεγάλο είναι ένα σπίτι.
"Πίστευα πως εσύ ήξερες.." λέω αλλά τελικά σωπάζω. Έχει νόημα να προσπαθώ να εξηγώ;
"Περίεργή μου, μη μουτρώνεις" ερχεται μπροστά μου, με πιάνει απ τον ώμο και προσπαθεί να με κάνει να την κοιτάξω "ξέρω πως δεν σε νοιάζουν αυτά απλά κι εγώ...ε πρώτη φορά φέρνω στο σπίτι μια φίλη και μάλιστα κάποια σαν εσένα...νιώθω αμήχανα, δεν θέλω να με...λυπηθείς" μόνο τότε την κοιτάζω. Τα μάτια της είναι χαμηλωμένα, οι ώμοι της γυρμένοι προς τα μέσα, δεν μοιάζει και πολύ με τον σίφουνά μου
