67

65 4 2
                                    

Έχω μαρμαρώσει στην ίδια θεση εδώ και κάμποσα δευτερόλεπτα

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Έχω μαρμαρώσει στην ίδια θεση εδώ και κάμποσα δευτερόλεπτα. Στο διάδρομο δεν ακούγεται πια τίποτα. Ξέρω ότι εξακολουθεί να βρίσκεται κάπου κοντά στη πόρτα. Νιώθω την παρουσία του κι ας μην γυρίζω να κοιτάξω. Προσπαθώ αν επεξεργαστώ τι ήταν αυτό που ξεστόμισε αλλά όσο κι αν επαναλαμβάνω τη φράση στο μυαλό μου δεν βγαίνει κανένα νόημα.

«Πως γίνεται αυτό;» ρωτάω ψιθυριστά εξακολουθώντας να κοιτάζω τα σκαλια μπροστά μου.

Βήματα ακούγονται πίσω μου. Όσο περνάει η ώρα πλησιάζουν. Μόνο όταν ξέρω πως είναι πολύ κοντά γυρνάω να του ρίξω μια ματιά. Τα μαλλιά του είναι αναστατα απ το μαξιλάρι. Τα μάτια του πρησμένα. Φαίνεται τόσο ταλαιπωρημένος γαμωτο. Τουλάχιστον το χρώμα του είναι καλύτερο απ το πρωί.

«Μου το παραδέχτηκε η ίδια» λεει τελικά και για μια ακόμα φορά δεν ξέρω πως να αντιδράσω.

«Πότε;» αμέσως μόλις η ερώτηση αφήσει το στομα μου καταλαβαίνω πόσο ηλιθια είναι. Τι σημασια εχει το πότε;

«Πήγα και την βρήκα λίγες μέρες αφού μπυ έστειλες εκείνο το email. Την είδες έξω απ την εταιρεία την ώρα που έφευγες έτσι δεν είναι;»

Συνοφρυωνομαι.

«Ναι, δεν το συμπερανες όταν ανέβηκε στο γραφείο σου ότι είχαμε συναντηθεί; Δεν μπορεί να έκανε πάνω από πέντε λεπτά απ την ώρα που έφυγα»

Εκείνη τη μέρα που κάναμε σεξ στο γραφείο του, βγαίνοντας απ την εταιρεία πέτυχα μια ανάστατη Σοφία να μπαίνει. Δεν θυμάμαι ποια μίλησε πρώτη, μάλλον αυτή και με ρώτησε αν είναι ακόμα ο Λιαμ πάνω.  Ντράπηκα. Της είπα ότι δεν ξέρω και τη ρώτησα αν είναι καλά. Σαν τώρα θυμάμαι να κουνάει αρνητικά το κεφάλι και να κλαίει με λυγμούς.

«Άρια...ν-νομίζω ότι έχει κάποια άλλη» μου είπε με τρεμάμενη φωνή κι ένας θεός ξέρει πως καταφερα να σταθώ όρθια. Τύψεις ενοχές ντροπή όλα είχαν γίνει ένα μέσα μου.

Ο άλλος μου εαυτός Where stories live. Discover now