64

39 3 0
                                    

«Συγγνώμη!  δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ» φωναζω μα η φωνή μου χάνεται μέσα στον παγωμένο αέρα

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

«Συγγνώμη!  δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ» φωναζω μα η φωνή μου χάνεται μέσα στον παγωμένο αέρα. Απ την μεριά του αυτοκινήτου δεν παίρνω καμία αίσθηση πως ο οδηγός ή οποίος άλλος είναι μέσα στο αμάξι με άκουσαν.

Ξεφυσάω νευρικά.
Αφηνω την ψευδαίσθηση ασφαλείας που μου χαρίζει η κάσα της πόρτας και περπαταω προς το όχημα που έχει καταλάβει μέρος της αυλής.

«Χευ!» φωναζω ξανά. Καμία αντίδραση.
Παίρνω βαθιές ανάσες καθώς πλησιάζω. Δεν θα αφήσω να με εκνευρίσει ένας άσχετος. Απέχω μόλις μερικά βήματα απ το παράθυρο του συνοδηγού, το οποίο είμαι έτοιμη να χτυπήσω νευρικά, όταν η πόρτα του οδηγού ανοίγει. Ενστικτωδώς πισωπατω.

Τι διάολο σκεφτόμουν κι ήρθα μέσα στη νύχτα να τα βάλλω μ έναν άγνωστο;

Πόσο γρήγορα μπορώ να φτάσω πίσω στη πόρτα;

«Δ-δεν μπορειτε να παρκάρετε εδώ»  Η
πλάτη του αγνώστου ορθώνεται αργά στην άλλη πλευρά του αυτοκινήτου.

«Για λίγο θα είναι»

Ο χρόνος, ο κόσμος, η καρδιά μου, όλα σταματούν. Παγώνουν. Για να γίνουν θρύψαλα καθώς συναντώ το πρόσωπο του αντρός που καταπάτησε την ιδιοκτησία μου.

Βλέπω ξανά όνειρο. Είναι ένας απ' τους εφιάλτες που συνηθίζουν να με ταλαιπωρούν τους τελευταίους μήνες και σύντομα θα ξυπνήσω. Αποκλείεται να στέκεται μπροστά μου. Εδώ. Στο χωριό του παππού και να με κοιτάζει σαν να βλέπει φάντασμα. Όχι από εκείνα που σε τρομάζουν. Από εκείνα που σε στοιχειώνουν, που σου ρουφάνε τη ψυχή και όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να ξεφύγεις. Έτσι με κοιτάζει. Σαν να του έχω βασανίσει τη ψυχή.
Όχι. Δεν είναι εδώ. Οι τύψεις μου παίζουν μαζί μου. 

«Σε βρήκα» λεει ξερά. Σαν να μην πιστεύει ούτε ο ίδιος ότι είναι εδώ. Ότι με βλέπει. Μια ξαφνική ριπή ανέμου με κάνει να ανατριχιασω. Ίσως παλι να είναι και το βλέμμα του που φέρνει αυτό το αποτέλεσμα.

Ο άλλος μου εαυτός Where stories live. Discover now