«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Σου αρέσει έτσι δεν είναι;» νιώθω τα άγρια απαιτητικά φιλιά του να καίνε το κορμί μου και εγώ να χάνομαι σ αυτή τη φωτιά ζητώντας λίγο περισσότερο «Λιαμ...» ο αναστεναγμός μου χανεται μέσα στον ήχο απ το χαστούκι που χτυπάει το πρόσωπο μου. Ένα δάκρυ, έπειτα από λίγο ενα ακόμα και στο τελος ενα χείμαρρος από μικρά ριακια κυλούν στο πρόσωπο μου «Μη κλαις, σε θέλω, σ αγαπώ, είμαι τρελός για σένα» Ένα τρυφερό φιλί στα χείλη ποτίζει απ τα δάκρυα μου «Κλείσε παλι τα ματια κι όλα θα περάσουν, κλειστα μωρό μου» Υπακούω στην εντολή. Κλείνω αργά τα ματια και πραγματικά έπειτα από λίγο ολα γίνονται πιο όμορφα. Με κρατάει στη ζεστή του αγκαλιά, με φιλάει με πάθος, μου κάνει έρωτα, μου λεει πως με θέλει, πως μ αγαπαει, πως με χρειάζεται, πως δεν μπορεί να με χάσει...πως δεν θα με χάσει.... «Λιαμ...»
Σώμα και μυαλό ξυπνούν παρα την άρνηση των ματιών μου να ανοίξουν. Ίσως να θέλουν να ξαναδούν αυτά τα όνειρα που ταλάνιζαν τον ύπνο μου όλο το βράδυ αλλά μόνο τα ωραία. Μόνο όσα είχαν εκείνον να μου δείχνει πως αισθάνεται για μένα, όχι τους εφιάλτες, όχι εκείνα που ένιωθα πως ήμουν με άλλο άνθρωπο.
Ύστερα από μεγάλη επιμονή του εγκεφάλου τα ματια μου παίρνουν την εντολή και δειλα ανοίγουν. Το φως της μέρας τα κάνει να τσούζουν και αναγκάζομαι να τα ανοιγοκλεισω σφιχτά δυο τρεις φορές μέχρι να εξοικειωθώ με τη δυνατή λάμψη.
Ο λευκός τοίχος είναι το πρώτο που τα θολά μου ακόμα ματια αντικρίζουν. Νομίζω πως είμαι ακόμα λιγάκι ζαλισμένη απ τον ύπνο έτσι κλείνω ξανά τα ματια και γυρίζω πλευρό.
Χουχουλιαζω λιγάκι κάτω απ το σεντόνι, μπορεί ο καιρός πλέον να θυμίζει καλοκαίρι αλλά το βράδυ χρειάζεται ένα σεντονάκι...πότε όμως το εβγαλα εγώ απ την βαλιτσα;
Ανοίγω τα ματια και συνειδητοποιω πως δεν έχω ξυπνήσει στη πραγματικότητα. Ακομα ονειρεύομαι και βλέπω άλλο έναν από εκεινους τους εφιαλτες. Τα ματια μου σφαλίζουν. Πότε επιτελους θα ξυπνήσω; ή έστω ας δω ένα από εκείνα το όμορφα ονειρα...
Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο εγώ σ ένα κρεβάτι παλεύοντας να φύγω από κει. Ελα καλό μου μυαλό, πάρε με από δω και πήγαινε με ξανά στην αγκαλιά του. Γυρίζω ξανά απ την άλλη πλευρά, νομίζω πως κρυώνω, φέρνω το σεντόνι λίγο πιο ψηλά. Το μυαλό ξυπνάει, η πραγματικότητα με χτυπάει με απίστευτη ταχύτητα, ανοίγω τα ματια, ένα δάκρυ κυλά, κρυώνω περισσότερο.
Πετάγομαι ουρλιάζοντας απ το κρεβάτι. Κοιτάζω γύρο, αρνούμαι να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω. Δεν είμαι στο κρεβάτι μου...Κοιτάζω τον εαυτό μου και δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που αντικρίζω. Είμαι γυμνή, ολόγυμνη...
«Τι έπαθες;» η φωνή του Φιν μου προκαλεί μια παράξενη ανατριχίλα. Σηκώνω αργά τα ματια, ανακαθεται αγουροξυπνημένος στο κρεβάτι, θέλω να φωνάξω αλλά δεν μπορώ, η φωνή μου δεν βγαίνει και τελικά καταλήγω να ψελλίζω σαν χαμένη
«Τι σκατα κάνω εδώ; Γιατί είμαι γυμνή; Τι στο διάλο έκανες;» τραβάω το σεντόνι για να κρυψω τη γύμνια μου όμως αυτό που βλέπω καταρρίπτει κάθε ελπίδα που υπήρχε μέσα μου να κάνω λάθος
Είναι και εκείνος γυμνός. Το θέαμα μου προκαλεί αναγούλα. Αποστρεφω το βλέμμα από πάνω του ωστόσο πριν το καταλάβω έχει σηκωθεί απ το κρεβάτι
«Τι εννοείς τι έκανα; Μαζί το κάναμε» ακούγεται θυμωμένος. Νομίζω πως ντύνεται αλλα δεν μπορώ να τον κοιτάξω, όχι μετά απ αυτό, αποκλείεται να το καναμε μαζί...αποκλείεται εγώ να...
Προσπαθώ να ανατρέξω στα χθεσινα, η ταινία που δεν παρακολουθούσα, το τηλέφωνο από εκείνον και έπειτα... μπηκα ξανά μέσα, με ρώτησε αν θέλω τσιγάρο, αρνήθηκα, θυμάμαι πως αρνήθηκα όπως θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι θα πιω το μισοτελειωμένο μου κρασί και θα φύγω, και μετά...
