«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ξαπλωμένοι κάτω απ τα αστέρια, μέσα στο κρύο, με φορεμένα τα μπουφάν και μια λεπτή μόνη κουβέρτα να μας σκεπάζει αλλα το μόνο που δείχνει να έχει ενδιαφέρον για μας είναι εκείνες οι ερωτήσεις που κάνουμε ο ένας στον άλλο.
Οι περισσότερες είναι χαζές, χωρίς ιδιαίτερο νόημα και έχουν να κάνουν με απορίες της στιγμής όπως όταν στην ερώτηση μου για τις εξωσχολικές του δραστηριότητες μου απάντησε ότι μάθαινε κιθάρα και όταν τον ρώτησα μετά γιατί διάλεξε κιθάρα μου απάντησε ότι πίστευε ότι έτσι θα ρίχνει πιο ευκολα τα κορίτσια. Δεν ρώτησα αν έπιασε το κόλπο αλλά κάπου μέσα είμαι σίγουρη πως έπιασε.
«Σειρά σου» λεει και εδώ και ώρα προσπαθω να σκεφτώ την επόμενη ερώτηση αλλά είναι λες και το μυαλό μου έχει κολλήσει. Παίρνω μερικά ακόμα δευτερόλεπτα και τότε μου έρχεται
«Πως και έφυγες τόσο νωρίς απ το μαγαζί;»
«Δεν είχε δουλειά»
«Ναι αλλά είπες ότι σε μια ώρα υπολογίζεις να τελειώσεις και σε ένα τέταρτο ήσουν έξω απ το πανεπιστήμιο»
Τον ακούω να ξεφυσάει. Αυτό δεν μπορεί να είναι καλό. Γυρίζω να κοιτάξω και τότε ένα δεύτερο ξεφυσητο αφήνεται.
«Έγινε κάτι στη δουλειά;» δεν ξέρω γιατί μου ήρθε μια τέτοια ιδέα αλλά όλα στην έκφραση του μου προδίδουν κάτι τέτοιο.
«Τσακώθηκα με το αφεντικό» λεει
«Γιατί;»
«Γιατί ο Τζον τα πήρε που του έκανα παρατήρηση χθες ότι χαζολογάει και δεν βοηθάει καθόλου και πήγε στον ιδιοκτήτη και του είπε ότι εγώ τεμπελιάζω»
«Τι;» τσιρίζω σχεδόν αφού δεν μπορώ με τιποτα να πιστέψω αυτό που ακούω.
Κάτι ηξερα που δεν τον συμπάθησα απ την αρχή αυτόν.
«Και τον πίστεψε; Οι υπόλοιποι δεν είπαν κάτι;»
«Είπαν αλλά βλέπεις ο Τζον είναι υπεύθυνος χρόνια στο μαγαζί. Το δεξί χέρι του αφεντικού, ούτε καν μας άκουσε όταν του εξηγούσαμε»
