«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ξύπνησα γύρο στις έντεκα αλλά δεν κατέβηκα κάτω παρα μόνο όταν άρχισα να αισθάνομαι έντονη την έλλειψη της καφεΐνης στον οργανισμό μου, κάπου γύρο στις δώδεκα και κάτι.
Προς έκπληξη μου είδα πως είχε ήδη ξυπνήσει και είχε φτιάξει και πρωινό γιατί λέει πως χθες δεν έφαγα κι αυτό σημαίνει πως σίγουρα θα πεινουσα. Φυσικά και πεινουσα αλλά δεν θα παραπονιόμουν αν δεν υπήρχε κάτι για φαγητό.
Κατά τη διάρκεια του πρωινού συζητούσαμε για όλα τα άσχετα θέματα κυρίως όμως για το μαγαζί κι αυτό τον βλάκα τον Τζον.
Μιλήσαμε και για τα χθεσινά, μου ζήτησε ξανά συγγνώμη που είχε απαντήσει σ εκείνο το τηλεφώνημα κι εγώ του είπα πως θα ήταν καλύτερο να το ξεχάσουμε και μην ξανασυζητήσουμε γι αυτό.
Μου χαμογέλασε, σηκώθηκε απ την θεση του, ήρθε μπροστά μου χαμήλωσε τα γονατα του, για να φτάσουμε στο ίδιο ύψος και μου είπε πως πραγματικά δεν του αρέσει να τσακωνόμαστε, πως δεν νιωθει καλά όταν ξέρει όταν ξέρει πως δεν ειμαστε εντάξει. Του χαμογέλασα πίσω, έφερα το χέρι μου στο πρόσωπο του, χάιδεψα λίγο με τον αντίχειρα το το μάγουλο του και του απάντησα πως ούτε σ εμενα αρέσει. Ήρθε πιο κοντά, τα μέτωπα μας ενώθηκαν κι η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν λυσσασμένη. Η ανάσα του που ακουμπούσε στο πρόσωπο μου, τα ματια του στα δικά μου, τα χείλη του τόσο κοντά αλλα όχι οσο πραγματικά θα ήθελα, έκαναν εκείνα τα δευτερόλεπτα βασανιστικά, μέχρι που τελικά σήκωσε λίγο το κεφάλι και με φίλησε στο μέτωπο.
ΣΤΟ ΜΕΤΏΠΟ!
Κάπου εκεί που τον πηρα απόφαση. Με βλέπει σαν φίλη, σαν τη μικρή του αδερφή, σαν μια κοντινή ξαδέρφη, κάτι απ όλα αυτά αλλά σίγουρα δεν με βλέπει σαν γυναίκα. Αν του άρεσα έστω και λίγο θα είχε κάνει κάποια κίνηση όλο αυτό το καιρό γιατί κι εγώ δεν νομίζω πως δεν του έχω δώσει το πράσινο φως. Τι άλλο να κάνω; Μέχρι και σπίτι του κοιμήθηκα, όχι ότι δεν ήθελα, αλλά ποια είναι μεγαλύτερη ευκαιρία απ αυτή; Και αγκαλιές τον παίρνω και χθες που ήμασταν στον καναπέ κολλημένη πάνω του ήμουν, όχι ότι γινόταν και διαφορετικά αλλα τέλος πάντων, και γενικά δεν του έχω δειξει κάτι που να τον κάνει να έχει δεύτερες σκέψεις για το αν θέλω. Άρα το πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι ότι δεν με βλέπει όπως τον βλέπω εγώ.
