«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Σε όλη την διαδρομή δεν ανταλλάξαμε λέξη αλλα δεν νομίζω ότι ήταν από αμηχανία, ίσως το αντίθετο.
Φτάνοντας, πάρκαρα και της είπα να κατέβει. Έβγαλε το κράνος, τίναξε τα μαλλιά της να πάνε προς τα πίσω και αμέσως έψαξε με τα ματια για το που ειμαστε. Χαμογέλασα κρυφά όταν θυμηθηκα πως μάλλον τόση ώρα δεν έβλεπε. Θα της πάρω άλλο κράνος.
Χαμογέλασε όταν είδε την πολυκατοικία που είχαμε έρθει την προηγούμενη φορά και αυτό μόνο ανακούφιση μου προκάλεσε, σ όλη τη διαδρομή ευχόμουν να ήθελε κι εκείνη να πάμε στην ταράτσα.
Φτάνοντας πάνω, και παρόλο που έχει λαχανιασει ελαφρά απ την ανάβαση, δεν χάνει λεπτό, κατευθείνεται αμέσως προς εκείνη την αποθήκη και παίρνει θεση για να ανεβεί.
Την τελευταία φορά δεν τα κατάφερε και πολύ καλά αλλά το πεισμα που την χαρακτηρίζει μάλλον δεν την αφήνει να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί
«Για να σε δω» σταυρώνω οσο μου επιτρέπουν οι κουβέρτες που κρατώ, τα χερια μπροστά στο στήθος και την παρατηρώ να αναπηδά στηριζόμενη στα χερια της. Μόλις το πόδια της απομακρυνθούν απ το έδαφος, σηκώνει το ένα, πατάει πάνω τσιγκο, στηρίζεται σ αυτό και ανεβαίνει.
Τι ακριβώς έγινε μόλις;
Στέκεται όρθια, γυρνάει προς εμενα με ένα χαμόγελο θριαμβευτή. Γελάει. Μάλλον με το ύφος του χαμένου που πρέπει να έχω πάρει.
«Τι έχεις να πεις τώρα;»
Πιστεψε με πολλά αλλά θα αρκεστώ σε κάτι απλό
«Έχεις κάνει παρκουρ;» παλι γελάει όμως κουνάει το κεφάλι. Για πρώτη φορά ξεκολλάω απ τη θεση που βρισκόμουν, πλησιάζω, αφηνω τις κουβέρτες πάνω και με μια λιγότερο εντυπωσιακή κίνηση απ τη δική της ανεβαίνω κι εγώ.
Κάθομαι σχεδόν στην ίδια θέση που καθόμουν τις προάλλες, μ ένα βήμα κάθεται δίπλα μου αν και ελάχιστα πιο κοντά απ'οτι την προηγούμενη φορά.
