«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
20 μέρες μετά
Η Γκλόρια μου επιστρέφει το συραπτικο που είχε δανειστεί όμως πριν επιστρέψει στο γραφείο της μου δίνει και τη πληροφορία πως μάλλον ο Ζακ τα έχει με την Κέισι. Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο Ζακ και με την Κέισι έχουμε ανταλλάξει δυο λόγια όλα κι όλα επειδή τα γραφεία μας συνορεύουν, ωστόσο κάνω ένα νεύμα λες και βρήκα ενδιαφέρον αυτό που μόλις άκουσα.
«Αν μάθω περισσότερα θα σ ενημερώσω» μου λέει πριν βγει απ τη πόρτα λες και την είχα παρακαλέσει για κάτι τέτοιο.
Επιτέλους ησυχία! Χριστέ μου πάντα με ενοχλούσε η οχλαγωγία αλλά στο σημείο να με ενοχλεί μια μεμονωμένη φωνή δεν πίστευα ότι θα φτάσω ποτέ, όμως αυτή η κοπέλα με εκνευρίζει. Είναι η κουτσομπόλα του ορόφου, ξέρει τα πάντα και για όλους αν και πολλά απ αυτά νομίζω πως τα βγάζει απ το μυαλό της και όλα αυτά την κάνουν τόσο ανυπόφορη στα ματια μου. Τώρα τελευταία βέβαια πολλά μου φαίνονται ανυπόφορα και κυρίως εκείνο το πλακωμα στο στήθος που δεν λέει να φύγει.
Εκείνο το Σάββατο που έφυγα απ το σπίτι του ήμουν καλά, λίγο απογοητευμένη βέβαια, αλλά καλά και τίποτα δεν μ είχε προετοιμάσει για το επόμενο πρωί. Εκείνη τη Κυριακή ξύπνησα και δεν μπορούσα να ανασάνω, η συνειδητοποίηση του τι πραγματικά είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ με βρήκε αμέσως μόλις άνοιξα τα ματια μου. Τόσες ώρες ήμουν απλά μουδιασμένη γι αυτό ένιωθα καλά και όταν το μούδιασμα υποχώρησε ήρθε να μπαστακωθει εκείνο το πλάκωμα που ακόμα κουβαλάω τόσες μέρες.
Μου λείπει να του μιλάω, να γελάω μαζί του, να τον βλέπω να δουλεύει -και στις δυο δουλειές-, μου λείπουν οι βόλτες με τη μηχανή που ήταν γεμάτες από εκείνες τις όμορφες σιωπές.
Εκείνη τη Δευτέρα ήρθα τρέμοντας στην εταιρεία. Δεν ήθελα να τον δω και η ιδέα ότι θα έπρεπε τουλάχιστον για να του ζητήσω να μου αλλάξει όροφο με έχει πανικοβάλει απ το προηγούμενο βράδυ. Η καημένη η Εβελιν προσπαθούσε να με ηρεμήσει και μάλιστα προσφέρθηκε να το κάνει αυτή για μένα αλλά τελικά δεν χρειάστηκε αφού με το που πατήσαμε το πόδι μας ο επόπτης με οδήγησε στο νέο μου γραφείο. Στον τρίτο. Τότε ανακουφίστηκα πολύ όμως...τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μου την δίνει υπερβολικά πολύ αυτός ο όροφος. Όλα μου φταίνε κι εδώ αλλά στη πραγματικότητα μόνο ένα είναι αυτό που με ενοχλεί...το πόσο μου λείπει.
