28

52 5 0
                                    

Γελάμε

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Γελάμε. Τόσο πολύ και τόσο δυνατά που εχει αρχίσει να πονάει το στομαχι μου. Χρόνια έχω να νιώσω αυτό το αίσθημα, νομίζω απ το πανεπιστήμιο.

Άλλη μια ξεκαρδιστική ιστορία της για το πως σε μια εκδήλωση του δημοτικού κατέληξε να κάνει εμετό μπροστά σε όλο το σχολείο απ το άγχος της τελειώνει και νομίζω ότι θα μου κοπεί η αναπνοή απ το γέλιο.

Παραπονιέται για το πόσο αστείο δεν ήταν και πόσο ντροπιασμένη ένιωθε αλλά αυτό με κάνει να γελάω περισσότερο.

Θεέ μου πονάει τόσο πολύ η κοιλιά μου

Λες και αισθάνεται ότι δεν αντέχω άλλο και ότι πρέπει επειγόντως να κάνω ένα διάλειμμα απ'το τράνταγμα που μου προκαλούν οι εξιστορήσεις απ την παιδική της ηλικία, σοβαρεύει ελαφρά.

Με κοιτάζει κάπως  εξεταστικά

«Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;»

«Νομίζω ότι μόλις μου έκανες μια...» επισημαίνω αστειευόμενος. Στριφογυρίζει τα μάτια ενώ αφήνει ένα γελάκι «...παρόλα αυτά μπορείς να κάνεις και μια δεύτερη» 

Ρουφάει ελαφρά τα μαγουλα της, μάλλον σε μια προσπάθεια να δείχνει πιο σοβαρή, ανακαθεται στη θεση της και με κοιτάζει με στα ματια με ένα σχεδόν αυθάδη τρόπο

«Γιατι έγινες barman; Εννοώ...πως; Γιατί;..καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;»

Παλι γελάω, αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. Φαινόταν τόσο σίγουρη και αποφασιστική στην αρχή αλλά με το που άρχισε να μιλάει αγχώθηκε και ξαφνικα έγινε τόσο αμήχανη

«Πρώτον, αυτή δεν είναι μια αλλά τέσσερις ερωτήσεις..» την πειράζω, μουτρωνει, γελάω..δεν υπάρχει σωτηρια «...και δεύτερον, είναι μεγάλη ιστορία» λέω λίγο πιο σοβαρά

Στρέφει το κεφάλι της ελαφρώς προς τα δεξιά, μισοκλεινει τα ματια της και χαμογελάει στραβά

«Ο ήλιος δεν βγήκε ακόμα» σηκώνει τους ώμους της

Κοιτάζω για μια στιγμή προς την ανατολή, επιστρέφω σ εκείνη και ακόμα με κοιτάζει με εκείνα τα ματια γεμάτα περιέργεια και ανυπομονεσια να ακούσει.

Ο άλλος μου εαυτός Where stories live. Discover now