«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αισθάνομαι την ανάσα του να χτυπάει στ' αυτί μου.
«Σσς» το χέρι του έρχεται και μου κλείνει το στόμα. «Μου υποσχέθηκες να είσαι ήσυχη» ψιθυρίζει και μπαίνει απότομα μέσα μου. Με τιμωρεί που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου και κάθε κύτταρο του κορμιού μου λατρεύει αυτή τη τιμωρία. Είναι μέσα μου, η πλάτη μου ακουμπάει στο στήθος του, σπρώχνει τη λεκάνη του, ξανά και ξανά μέχρι που τα μάτια μου γεμίζουν από μαύρες κηλίδες και ξέρω ότι είμαι κοντά.
«Δώστο μου» απαιτεί με μια ακόμα ώθηση και το σώμα μου λες και υπακούει μόνο στις εντολές του, διαλύεται με τον πιο όμορφο τρόπο.
Ξυπνάω και το μόνο που βλέπω γύρο μου είναι σκοτάδι. Βγαίνω απ' την αγκαλιά του Λίαμ μόνο όσο είναι απαραίτητο για να ρίξω μια ματιά στο κινητό. Πέντε παρα τέταρτο. Έχω πάνω από μια ώρα για να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Βολεύομαι ξανά στη θέση μου. Αφήνω το πρόσωπο να πέσει απαλά στο στήθος του, το χέρι στη μέση μου σφίγγει, χαμογελάω. Ένας παράξενος ήχος εισχωρεί στα συγχυσμένα απ' τον ύπνο αυτιά μου και μου παίρνει λίγες στιγμές να συνειδητοποιήσω ότι βρέχει. Λατρεύω τη βροχή. Ένας κεραυνός φωτίζει τη σκοτεινιά του δωματίου και ο ήχος που αφήνει στο πέρασμα του με κάνει ελαφριά να τιναχτώ. Αισθάνομαι το σώμα του Λίαμ να αναδεύεται. Σηκώνω ελαφρά το κεφάλι, τα βλέφαρά του είναι τώρα ανοιχτά.
«Τι έγινε;» γουργουρίζει νυσταγμένα και ειλικρινά είναι ότι πιο χαριτωμένα έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου.
«Τίποτα, άστραψε, κοιμήσου πάλι» μουρμουρίζω αλλά όταν πάω να πάρω ξανά τη θέση μου, δεν νιώθω εκείνη τη ζέστη που αναδύεται απ' το κορμί του. Είναι σφιγμένος.
«Όλα καλά;»
Το χέρι του τυλίγεται πιο σφιχτά γύρο μου. Με αναγκάζει να έρθω πιο ψηλά στο στρώμα και χωρίς λέξη, γυρνάει πλευρό και χώνει το πρόσωπό του, στο λαιμό μου.
«Όλα καλά» ανασαίνει πριν κλείσει ξανά τα μάτια. Προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Χαλαρώνω κι εκεί που νιώθω ότι είμαι έτοιμη να παραδοθώ στη ζεστασιά του ύπνου, ένας ακόμα κεραυνός σκίζει τον αέρα αφήνοντας έναν απόκοσμο ήχο πίσω του. Τα χέρια του Λίαμ με σφίγγουν αλλά αυτό που κάνει τα μάτια μου να ανοίξουν απότομα είναι η καρδιά του. Χτυπάει δυνατά, τόσο δυνατά που αισθάνομαι τους παλμούς του εκεί που το δέρμα μας συναντιέται. Τα μάτια μου ξεστρατίζουν στο χέρι που είναι τυλιγμένο γύρο μου. Ο επιβήτικός κεραυνός από μαύρο μελάνι που είναι ζωγραφισμένος κατά μήκος του πήχη του με προκαλεί να τον μελετήσω. Και το κάνω. Τον παρατηρώ ξανά και ξανά μέχρι που η νύχτα φωτίζεται ξανά και η καρδιά του χτυπάει σαν τρελή. Κοιτάω το τατουάζ, νιώθω τους παλμούς του και ξέρω.
