«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ένας μήνας αργότερα Ελλάδα, σ ένα χωριό του Πηλίου.
«Ήμουν ερωτευμένος μαζί σου Άρια. Απ την πρώτη στιγμή που σε είδα την πάτησα μαζί του» το αλκοόλ στην ανάσα του με κάνει να ανακατεύομαι και εντείνει ακόμα περισσότερο τη ζαλάδα μου
Έρχεται πιο κοντά μου, ίσως και όχι, νομίζω τον πλησιάζω εγώ...είναι όλα τόσο θολά
«Μια τελευταία φορά» μου λεει. Οχι εγώ το λέω. Εγώ.
Είναι μέσα μου, ακούω καθαρά τον ήχο που κάνει η συνεχής παλινδρόμηση στον κόλπο μου.
«Φιν;...»
«Κλείσε τα ματια μωρό μου...»
Δεν θέλω να κλείσω τα μάτια, κάτι πάει λάθος όταν κλείνω τα ματια. Πιο λάθος απ ότι τώρα
«Σ αγαπάω να το θυμάσαι»
«Λ-Λιαμ...»
Ένα τσούξιμο στο δεξί μάγουλο. Με καίει, δακρύζω
«Κλείσε παλι τα ματια κι όλα θα περάσουν, κλειστα μωρό μου»
Θα περάσουν, όλα περνάνε, οι πληγές κλείνουν όπως έκλεισε και η δικιά μου. Και η ζαλάδα θα περάσει. Η Εβελιν και ο Λιαμ έκλεισαν την πληγή. Ανακατεύομαι. Εκανα λάθος. Δεν έπρεπε να ζητήσω τιποτα, έπρεπε να φύγω, δεν έπρεπε να πιω, δεν έπρεπε να καπνίσω, έπρεπε να φύγω...
Έκανα το σωστό...έπρεπε να φύγω
Ξυπνάω απ την ίδια μου την κραυγή. Παλεύω να ανασάνω αλλά δεν νιώθω στάλα οξυγόνου να κατεβαίνει στα πνευμόνια μου. Τα χέρια μου τρέμουν, ανατριχιάζω απ το κρύο κι ας έχει τριάντα βαθμούς.
Ανοίγω το φως, παρατηρώ σχολαστικά το χώρο γύρο μου και όταν σιγουρεύομαι πως όλα ήταν ένας ακόμα εφιάλτης, πετάω από πάνω μου το σεντόνι και σηκώνομαι βιαστικά απ το κρεβάτι.
Κατεβαίνω την ξύλινη σκάλα, σε κάθε τρίξιμο μορφαζω λες κι ο θόρυβος θα κάνει κάποιον να ξυπνήσει αλλά ποιος να ξυπνήσει; Μόνη είμαι...
