«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Χτυπάω τη πόρτα του Φιν. Περιμένω λίγο και όταν είμαι έτοιμη να χτυπήσω ξανά ακούω τη κλειδαριά που ξεκλειδώνει.
Η πόρτα ανοίγει και αμέσως αντικρίζω το χαμόγελο του. Κάνει ένα βήμα, φέρνει τα χερια του στη μέση μου και με τραβάει μέσα πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε.
Με φιλάει απαιτητικά. Ανταποδίδω αλλα με λιγότερο ορμή.
«Κάτσε περίμενε..» χαχανίζω την ώρα που με κολλάει πάνω του. Τον νιώθω να σφίγγει τους μυς για να μπορέσει να με κρατήσει οσο πιο κοντά του γίνεται και ενώ βρίσκω ωραιο το ότι με θέλει θα θελα να πάρω και μια ανάσα.
«Από χθες σε περιμένω, πόσο ακόμα;» λεει κοντά στο πρόσωπο μου.
Νταξει τώρα δίκιο έχει και ούτε που παραπονέθηκε ο καημένος που χθες του το ακύρωσα τελευταία στιγμή.
Με φιλάει ξανά. Τα χερια του κατεβαίνουν στους γλουτούς μου και τους γραπώνουν σφιχτά.
«Κάτσε ρε παιδί μου..» λέω ενώ απομακρύνω λίγο το πρόσωπο μου αλλά αυτός απτόητος πηγαίνει και φιλάει το λαιμό μου.
«Φιν!»
Αποσύρει το στομα του απ το δέρμα μου. Με κοιτάει και χαλαρώνει τη λαβή του.
«Τι ρε μωρό μου;» ξεφυσάει και εγώ πιέζομαι για να μην κάνω το παραμικρό μορφασμό.
Κάθε φορά που με αποκαλεί έτσι κάτι μέσα μου κλοτσάει. Έχω μια ακατάπαυστη επιθυμία να δείξω την ενόχληση που μου προκαλεί όμως πάντα κρατιέμαι και δεν το κάνω.
Δεν το θέλω. Αλήθεια δεν το θέλω, αλλά είναι μια ανάγκη που βγαίνει με ορμή από μεσα μου.
Δεν είναι φυσιολογικό. Το ξέρω. Κανονικά θα έπρεπε να μ αρέσει αλλά δεν καταλαβαίνω τι πάει τόσο λάθος με μένα...
Πρώτη φορά με αποκάλεσε -μωρό του- την στιγμή που πρωτομπηκε μέσα μου. Πριν περίπου ένα μήνα. Μετά το γεύμα με τον Τζειμς και το ραντεβού μας στο Σαν Φρανσισκο. Από εκείνη την πρώτη στιγμή με ενόχλησε αλλά δεν είπα τιποτα.
