«Μείνε..μόνο πέντε λεπτά, μόλις φύγεις ολα θα αλλάξουν και δεν θέλω να νιώσω αυτή την απώλεια..μείνε..λίγο ακόμα..»
Υπάρχει τελικά η τέλεια ιστορία αγάπης; Για την Άρια υπάρχει αλλά δεν είναι η δική της.
Τον έχει δει τον απόλυτο έρωτα, τον έχει ζή...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πιάνω την κανάτα της καφετιέρας, γεμίζω την κούπα και τώρα αυτός τι είχε ζητήσει; Με ζάχαρη ή με γάλα; Ή και τα δυο; Ή σκέτο; Δεν θυμάμαι ρε γαμωτο!
Ήρθα κι εγώ σήμερα, ορεξάτη, γεμάτη ενέργεια αφού η μια μέρα που έλειψα από εδώ μέσα με αναζωογόνησε και τι είναι το πρώτο πράγμα που ακούω; "Ο κύριος Κουρτ από σήμερα σου αναθέτει και τον πάνω όροφο"
Βρε δεν μου πάνε στο διάολο όλοι εδώ μέσα!
Δεν μου φταίει τιποτα ο άνθρωπος που μου το είπε αλλά κι εγώ πόσο να αντέξω; Κάθε φορά που περνάω τη πόρτα της εταιρείας με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνει να διαλύσει σε δευτερόλεπτα το νευρικό μου σύστημα. Στο τέλος θα μου αφήσει κουσούρι αυτή η ιστορία.
Τιποτα, τιποτα! Τρεις μήνες υπομονή και όταν κερδίσω το στοίχημα και αναγκαστεί να μου δώσει τα καθήκοντα που θέλω, θα του τρίψω την παραίτηση μου στη μούρη και θα φύγω κυρία από δω μέσα.
Μονο λίγη υπομονή χρειάζεται!
Τελικά δεν θυμάμαι τι μου ζήτησε αυτός και έτσι πάω σκέτο τον καφέ με δυο στικ ζάχαρης και σ ένα άλλο φλιτζανάκι έχω βάλλει λίγο γάλα.
Χτυπάω το αφηνω στο γραφείο εξηγώντας τι έχω κάνει και η μόνη απάντηση που παίρνω είναι ενα -εντάξει-
Ούτε καν γύρισε να με κοιτάξει ο ηλίθιος, πόσο μάλλον να μου πει ευχαριστώ. Τελικά δεν είναι αντιπαθητικός μόνο ο κλασομπανιερας, είναι όλοι εδώ μέσα!
Βγαίνοντας χτυπάω τη πόρτα πιο δυνατά απ όσο θα ήταν απαραίτητο για να κλείσει αλλά δεν με νοιάζει. Περπατάω γρήγορα προς το ασανσέρ, μπαίνω μέσα και κατεβαίνω στον κάτω όροφο.
Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα. Τουλάχιστον εδώ θυμάμαι τους καφέδες τους. Περίπου.
Αφού κάνω μια γρήγορη γύρα και σιγουρεύομαι πως κανείς δεν χρειάζεται κάτι προχωράω προς το γραφείο που άφησα επίτηδες τελευταίο.
