Hayali Sevgiliye Mektuplar

Oyuncakçı dükkânı

Şehirde dolaşırken rastladığım bir dükkân var. Bir eski oyuncakçı dükkânı... Seni istersen bir gün götürürüm. Ama tam karar veremedim. Arkalardaki oyuncakların arasından çıkıp gelen oyuncakçının, kendisinin olduğu belli olan dükkânın, garip bir havası vardı. En az benim kadar.

Oyuncak ayılar, bebekler, zil çalan sirk palyaçoları, saatler, çeşit çeşit, arabalar boy boy ve elbette beni bir anda hazırlıksız yakalayan trenler. Tren yolları kurulmuş ve tam yanından geçerken hareket eden oyuncak trenler. Sanki zamanda yolculuk eder gibiydiler. Yolcularını beklemiş saatlerin çalması ile düdüklerini öttürüp harekete geçmişlerdi.

"Bir şey aldın mı oradan?"

"Hayır, ama niye sordun?"

"Oh içim rahatladı..."

"Hayır, neden?"

Merakla vereceğin cevabı bekliyordum, geçici rahatlaman bir anda korkuya dönüşmüştü.

"Söz vermelisin o trenlerden almayacağına."

"İyi ama... Peki, söz veriyorum", Moon bir kere daha rahatlamıştın.

"Sebebini merak ettiğini biliyorum ama gülmeyeceksin."

Şimdiden yüzümde bir gülümseme oluşmuştu ama kendimi tutacağım konusunda sana söz verdim.

"Evet dinliyorum."

"Peki, o trenlerle ilgili bir efsane var. Her kim gittiğin o oyuncakçıdan bir tren alsa, bir trene biniyor ve bir daha görülmüyor, ne bir haber ne bir şey."

"Onun için..."

"Evet, o yüzden", gözlerime baktın beni kaybetmeme konusunda kararlıydın.

"Bir tren yolculuğuna çıkacak olsam yanımda olur muydun Moon? Yani geri dönmesek... Ya da dönsek", öylece yürüdün salonda bahçeye açılan kapılardan birine ve uzaktan:

"Zamanı geldiğinde."

Ne demek istediğini anlamıştım. Bağlı oldukların, sevdiklerin, birden ortadan kaybolmak, hepsi şu oyuncakçı hikâyesi gibiydi. Bir trene binip sonsuzluğa karışmak... Sana istediğin tüm zamanı vereceğim. Sadece beni düşün.

"Sadece beni düşün sevgili, zamanı geldiğinde."