Hayali Sevgiliye Mektuplar

-Günlük: Maskeli Balo-

Günlük: Maskeli Balo

İşte yılların ağırlığını üzerinde taşıyan şatoya bir daha bakacaktı. Bahçelerinde yıllarca dolaşacağını düşünüyordu ki, bu genç kadın için güneşli bir ilkbahar günü ayrılık zamanıydı. Yolculuğun kendisi de, devamı da hiç istemediği biri ile hayatını geçirmesinin son adımlarıydı.

Constance öylesine zarif, ince birisiydi ki evlenmesi planlanan kişi böyle seçilmemeliydi. Bavullar atlı arabaya yerleştirilmiş, küçük hanım ile seyahat edecek atlı muhafızlar, sabırsızlanmaya başlamıştı. Ve kapıda yüksek, geniş merdivenlerde, özenle seçilmiş elbisesi ve şık şapkası ile asaletine yakışır bir genç hanım belirecekti. Ardından evin halkından, babası, annesi, abisi ve küçük erkek kardeşi görüldü. Üzüntülü olan, annesi ve peşinden son bir çabayla koşan 10 yaşındaki küçük kardeşti.

Bütün bunların birer hikayesi vardı ama şimdi veda zamanıydı. Kardeşine kollarını açarak karşılık verecekti Constance. Sarıldıklarında göz yaşlarına hakim olamayacaklardı.

"Seni tekrar görebilecek miyim Constance? Abla?" diyen çocuğun sırtına, elini koyan kız ona fısıldayarak:

"Güçlü ol, bak, ben tek başıma dünyayı karşılıyorum. Elbette seni bırakmam, seni asla bırakmam."

Ve kız zorlukla doğrulup çocuğu, gerisinde bırakacaktı. Muhafızların başı, merdivenlerde bekleyenlere bir bakış atacaktı. Arabanın içinde yerini alan Constance'ın "Hazırım" sözünü de duyup, komutanın emir vermesi ile hareket ettiler.

Yolculuk sırasında olabilecek en tuhaf şeylerden biri, belki en güzel olan olacaktı. Constance, arabanın koltuklarında bir defterin olduğunu fark edecekti. Ve bu defteri okumaya karar verdiğinde bunların 5 yıl önce yazılmış olduğu,en şaşalı günlerini yaşayan bir asilzadeye ait olduğunu görecekti.

"Kont Fleming, bir tek kendi okumam için... 1770" şeklindeki notu ile...

Constance, tüm aileleri tanımak gibi bir merak içinde olmamıştı. Fleming soyadını ilk defa duymuştu. Şimdi defterin sayfalarını çevirip çevirmeme konusunda kararsız kalmıştı. Aslında not açıktı. Ama korkunç bir evliliğe doğru giderken Fleming'in yol arkadaşı olmasını tercih edecekti.

Sayfayı çevirecekti:

"12 Nisan 1770:

Şimdi, tam da nasıl bir yaşamdan söz etmem gerektiğini düşünürken, davet gelmişti. Bu alelade ilkbahar gününün güneşi, dostların yokluğunda nasıl soluk diye düşünürken her şey davet ile anlam kazanmış güneşe nasıl bir haksızlık ettiğimin farkına varmıştım. Şimdi etrafta, bahçelerde, kırlar ve doğanın kalbinde nasıl mucizeler gizli görebiliyordum.

İşte, elimde tuttuğum davetiye gümüş altın yazıları ile dostlardan gelmekte. Maskeli baloya davetliyim, heyecanlanmalı ve belki de hazırlanmalı. Geçenlerde gördüğüm biri uğrayacak mı, kimler davetli ki? Maskeli balo, gecenin içinde gündüz gibi parıldayan hanımı tanımamam mümkün mü?

Şimdi şarkı söyleyip dans edelim, isimlerimiz gizli iken bir kez daha şarkı söyleyip dans edelim, ve bir kez daha maskeli balonun gece güneşinin, ruhlarımıza güzel oyununu oynamasına izin verelim."