Bite For Once

Kabanata 1

Dapat ay mas alam ko pa kaysa pumunta sa gubat mag-isa. Hindi pa kami nagtagal sa bayan ng tatay ko, ilang araw lang talaga, at dapat ay nanatili ako sa bahay. Ngunit ako ay naiinip at nag-iisa, at ang kakahuyan sa paligid ng aming bagong lugar ay tila tumawag sa akin.

Noong una, hindi ako natakot. Sa totoo lang, hindi ako ang uri na madaling matakot, ngunit iyon ay dahil ako ay…iba. Ang salita ng aking ama. He doesn't like to call me a freak or anything since he's my dad, kaya sabi niya iba lang ako.

Ang aking mga sapatos ay parang lumulutang sa lupa, nabali ang mga sanga at nadudurog ang mga dahong nadaanan ko. Ang sikat ng araw ay halos hindi nakapasok sa mga tuktok ng puno. Sa paligid ko, madilim na berde at kayumanggi ang kakahuyan at naririnig ko ang huni ng mga ibon sa isang matamis na kanta. Para sa isang batang babae na nabuhay sa unang labing-anim na taon ng kanyang buhay sa lungsod na napapaligiran ng matataas na gusali at aspalto na umaabot nang milya-milya, ang mga umuugong na puno at ang mabangong amoy ng pine trees ng kakahuyan ay...maganda.

Hindi ako natatakot sa una. Naglakad lang ako at naglakad. Hindi ako nag-alala na mawala. hindi ako pwedeng mawala. Kahit saan man ako magpunta o kung ano ang gawin ko, hindi ako mawawala. Lagi kong mahahanap ang daan pauwi.

Isa lang yan sa mga paraan na naiiba ako sa ibang babae. Ngunit ayaw ni tatay na sabihin ko sa mga tao ang tungkol sa talentong iyon. At muli, ang aking ama ay malimit lang sa pagbabahagi sa sinuman. Sa pagkakaalam ko, ako lang ang taong pinagkatiwalaan niya. Minsan, feeling ko may nililihim siya kahit sa akin.

Naglakad ako at naglakad. Nakakita ako ng maliit na batis at pinalamig ng malamig na tubig ang aking mga daliri. Ang mga butil ng namamatay na sikat ng araw ay bumagsak sa akin habang nakaluhod ako sa batis, at nakahinga ako na hindi lasa ng lungsod.

Pero parang mas lalong kumupas ang sikat ng araw. Napayuko ako sa batis nang marinig ko ang unang ungol.

At nang maramdaman ko ang bahagyang pagdampi ng takot sa aking balat.

Dahan-dahan kong inangat ang aking ulo, at ang aking tingin ay dumaan sa tubig. "Ay kabayo!." Ang gulat kong bulong ng makita ko ang naghihintay sa akin.

Dapat ay mas alam ko pa kaysa pumunta sa gubat mag-isa.

Isa pang ungol ay tumaas ang balahibo sa aking mga braso. Dahil ang ungol na ito...pinakita nito ang mga pangil—ang napakalalaking pangil—na mayroon ang halimaw na nauna sa akin. Ang mga pangil na iyon ay malalaki at napakatalim nang lumabas ang mga ito mula sa bibig ng hayop.

Isang aso? Isa talagang malaki, nakakatakot na aso? "Easy," bulong ko habang tumatayo at inilahad ang kamay ko. Naisip ko na nalaman ko iyon sa isang lugar...na dapat hayaan mong singhutin ka ng aso upang ipakita na hindi mo sinasadya ang anumang pinsala.

Seryoso, isang ungol, at ibinagsak ko ang aking kamay. Nakatingin sa akin ang mga mata nito—maliwanag at dilaw. Natakpan ng makapal na itim na balahibo ang katawan nito at ang malalakas na mga paa nito ay nakahukay sa lupa.

Nagsimulang tumulo ang pawis sa likod ko. Takbo.

Nagdikit ang mga ngipin ng aso, at tumalon ito, lumipad mismo sa batis na iyon at lumapit sa akin.

Napasigaw ako at tumalikod, tumakbo ng mabilis sa abot ng aking makakaya. “Saklolo!” Sigaw ko sa balikat ko habang tumatakbo. Narinig ko ang lagaslas ng tubig nang dumapo ang aso sa gilid ng batis. “Umalis ka na lang at— Get lost!” Hindi talaga ako mahilig sa aso, at siguradong walang ginagawa ang lokong aso para baguhin ang opinyon ko.

Tila yumanig ang lupa sa likuran ko habang nakaharang siya. Hindi ako lumingon. Hindi ko gustong makita muli ang mga ngipin na iyon. Tumakbo ako nang mabilis hangga't kaya ko, ngunit hindi ako kailanman magiging isang track star. Sumakit ang tagiliran ko, at nagkamot ang mga sanga ng puno sa aking mga braso.

Sa sandaling nakalayo ako sa aso, hindi na ako muling pupunta sa kakahuyan nang mag-isa. Hindi kailanman!

Ramdam ko ang hininga niya sa likod ko. Siguro parang baliw iyon, pero kaya ko. Mainit, mabigat. Napabuntong hininga ako nang may makita akong puno sa unahan. Isang puno ng acasia, isa na may mahaba at nakabitin na sanga na sigurado akong maaabot ko. Itinulak ko pasulong ang aking huling enerhiya-hindi ako isang atleta-at ako ay tumalon, desperadong inaabot ang paa na iyon.

Na-miss ko iyon. Kaya nga hindi ako maaring maging isang atleta. Bumagsak ako sa lupa at sa parehong iglap, naramdaman ko ang isang puting-mainit na hiwa ng sakit sa aking itaas na braso. Napasigaw ako at sumipa, at, swerte ko, nasalo ko ang mutt sa gilid. Napaungol siya at tumalikod. I pushed up at tumalon ulit ako sa puno. This time, nahuli ko na. Itinaas ko ang aking mga paa, gumawa ng kakaibang kalahating paggapang sa puno. Naramdaman ko na lang na nasugatan pala ang balat ko, pero wala akong pakialam. Mga apat na segundo, nakaupo ako sa ibabaw ng sanga ng punong iyon. At ang aso ay nasa ibaba ko, ginagawa ang malalim at umaalingawngaw na ungol na ikinagulat ko.

"Umalis ka!" Sigaw ko sa kanya habang sinusulyapan ang kaliwang braso ko. Jeez, nakalmot niya ako! Mayroon akong apat na mahabang hiwa sa aking balat. Apat na mahaba, dumudugo na hiwa. Yung tipong alam mong hindi madali maghihilom. Hindi talaga, salamat sa aso, malamang na dadalhin ko ang mga markang ito sa loob ng ilang linggo. Kung nakinig lang sana ako sa tatay ko.

At ngayon, ako ay natigil sa isang mapahamak na puno habang ang aso ay umiikot sa paligid ko, sumisinghot ng hangin bawat ilang minuto. Naglakad lakad ako at tuluyang nakulong. Iyon ay halos ang kuwento ng aking buhay, kaya hindi ako dapat magulat sa magulo na sitwasyong ito.

"Umalis ka!" Sumigaw ako. "Humanap ka ng ibang kakagatin!"

Ngunit napagtanto ko na wala talagang mas magandang lugar kapag natigil ka sa isang puno ng acasia. At pagkatapos ay mas lumala ang mga bagay para sa akin. Oo, paano ito naging posible, tama ba? Ngunit nagsimula akong makarinig ng kakaibang... crack.

Naku! Ako na talaga ang pinakamalas na tao sa buong mundo. Lumipad ang aking tingin sa kanan, at nakita ko na lang ang mga paa ko, ang aking matamis na kaligtasan, ay nagsimulang maglaho.

*****