Bite For Once

Kabanata 14

Binuksan ko ang aking mga mata sa kabuuang dilim. Kadiliman...at sakit. I pushed up with my hands, at isang matigas at matalim na bagay ang nahulog mula sa aking mga daliri - a glass?

Dahan-dahang nag-adjust ang mga mata ko, at naaninag ko ang basag na loob ng kotse ni Baron. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa, and hissed at the pain that rolled over me.

Ang isang puno ay tumilapon sa windshield at bumagsak sa driver's seat.

Huminto ang puso ko no'n. "Baron!" Wala siya sa upuan, salamat sa Diyos, ngunit ang bubog ng salamin ay nasa lahat ng dako at ang dugo ay tumulo sa aking mga mata. "Baron, nasaan ka?"

Nawala siya...isang imahe agad ang pumasok sa isip ko. Nakita ko ang katawan ni Baron, nakahandusay siya, malapit sa isang grupo ng mga pine tree. Gumagalaw ba siya? buhay ba siya? Kinailangan kong puntahan siya!

Nakatagilid ang kotse at nakakabit pa rin ang seatbelt sa katawan ko. Inalis ko ito, at ang itaas na bahagi ng katawan ko ay agad na bumagsak pasulong at tumama sa dashboard. Bahagya kong naramdaman ang impact. Iyon ay dapat na isang masamang bagay. Dapat ay naramdaman ko ito.

Sinubukan kong buksan ang pinto ko. Tulad ng windshield, nabasag ang bintana ng passenger seat. Nang mailagay ko ang kamay ko sa pinto, naputol ang maliliit na piraso ng salamin sa akin. At ayaw bumukas ng pinto.

"Baron!"

Kung hindi ko mabuksan ang pinto, kailangan kong gumapang palabas. Doon ko napagtanto na hindi gumagalaw ang mga paa ko.

Nararamdaman ko ang aking mga binti, I could even wiggle my toes, ngunit ang dashboard ay naitulak papasok kaya naipit ako at kahit anong pilipit at pagliko ko, hindi ako makawala. Ang airbag, na ngayon ay impis, ay nakapatong sa harap ng dashboard, at parang may saplot na tumatakip sa akin.

Kailangan kong makalabas mula rito sa kotse.

Sinuntok ko ang airbag at ang dashboard. Sinubukan kong iangat ang aking kanang binti, ngunit sumabit ito sa isang matalim na bagay at napunit ang aking balat.

Hindi!

Bumuntong-hininga ako, nilibot ko ang paningin ko sa paligid ng sasakyan. Ayan... doon! My bag had gotten tangled around the gear shift. Hinawakan ko ito, kinapa gamit ang aking mga daliri, at inilabas mula roon ang aking cell phone. Tatawagan ko ang tatay ko. Ilalabas niya sana ako mula rito. To the rescue na naman sa akin ulit si Dad.

Inangat ko ang phone at nakita ko ang kumikinang na screen. Hay, salamat hindi ito nasira- pero walang signal.

Walang anumang indikasyon na may signal ito, at hindi ako makakuha ng dial tone. Nagpagulong-gulong kami-hindi ko alam kung gaano katagal-ngunit malayo kami sa kalsada, at hindi gumagana ang aking cell phone.

Napahiyaw ako noon, sa galit at takot, habang naka-ipit ako sa kotse na iyon. Alam kong walang makakapansin na kotse sa itaas ng main road. Masyadong madilim kasi, walang ilaw doon, at napunta kami sa gilid.

Umalingawngaw ang aking sigaw sa aking paligid, at pagkatapos ay narinig ko ang alulong. Ang parehong mahaba, nakakatakot na alulong na narinig ko bago ang aksidente.

Ang bilis ng tibok ng puso ko ngayon, sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Muling kinapa ng aking mga daliri ang aking bag, at ang aking pandinig ay tila naging sobrang talamak dahil maaari kong isumpa na narinig ko ang mga yabag ng lobo sa lupa. Naputol ang isang sanga. Lumipat ang aking tingin sa kaliwa, sa kanan, at ang aking mga binti ay nagtangkang sumipa. Nakulong ako doon at sa tuwing susubukan kong gumalaw, parang nahihiwa ang aking laman. Kung sumipa ako ng mas malakas, baka mabali lang ang isang paa ko.

Ngunit ano ang mas masahol pa...isang baling binti or -

Naririnig ko ngayon ang hininga ng lobo. Humihingal.