İLAÇ FREKANSI

20. Bölüm

Kiminin yüzü aileden kiminin yüzü sevgiliden kiminin yüzü arkadaştan gülmez bu hayatta. Benim yüzüm belki bu zamana kadar en fazla sevgiliden gülmemişti ki bu en vasat olan dertlerden biriydi ama konu aile olunca urum böyle olmuyordu.

Fatihin arkasında korkudan titreyen Sanem bunun en büyük örneklerinden biriydi. Adam ecel gibi kızın üstüne gitmeye çalıştıkça Fatih ve Miraç adamı tutmaya devam ediyordu. Sanemin önünde adeta bir dağ gibi duruyorlardı.

"Kızım gel bak babam eve gidelim hazırlık yap. Beni ele güne rezil etme Sanem ben nasıl bakacağım o adamların yüzüne." Ne kadar sakin konuşmaya çalışsa da böğürerek konuşuyordu.

"Ben dedim sana istemiyorum çağırma diye. Beni dinleseydin rezil olmazdın. Okuyacağım ben mesleğim olacak sonra sevdiğim insanla evleneceğim buna müdahale edemezsin." Sanem ağlaya ağlaya tepki vermeye çalışıyordu.

"Lan beni deli etme kaç yaşına geldin bendem çık ne bok yersen ye. Millete ne diyeceğim ben." Artık seslerden mahalleli buraya gelmeye başlamıştı.

"Yeter çık eczanemden." Adamı kolundan tuttuğum gibi çektim. "Polisi ararım şikayetçi olurum defol." 

"Babasıyım lan ben onun gerekirse döve döve eve götürürüm sana ne. Zaten hep senin yüünden çalışmaya başladı burada. Neymiş seni görmüş akıl almış lan nerede görülmüş kadın milletinin dükkan açtığı." Baba olmayı beceremediği gibi insan olmayı a becerememişti hayvan herif.

"Eğer bu eczaneyi terk etmezsen seni dava edecek o kadınım ben. Kızını da istemediği sürece buradan alamazsın duydun mu beni?" Sinirim git gide yükseliyordu. "Zorlamak istemiyorum güzelce çık şu eczaneden." 

"Daha reşit değil istersem zorla götürürüm." 

"Lan madem reşit değil ne evliliğinden bahsediyorsun it." Fatih sinirle adamın üstüne yürümeye çalışırken Miraç tuttu.

Sanem ağlamaya devam ederken konuştum. "Artık reşitim. Bu gün doğum günüm baba ama evlenmek için değil istediğim yerde duracak kadar reşitim. Senin bana doğum günü hediyende galiba akşam olacak istemeydi değil mi? Üzgünüm baba hayatımda ilk hediyen ve ben bunu kabul edemem."

"Sattım lan seni para aldım sürtük ne demek gelemem. Ne vereceğim o adamlara ben." Bu son sözleri oldu. Miraç hırsla üstüne atılıp kolundan tuttuğu gibi dışarı çıktı. Sanem kendini acı feryadıyla yere attı. Fatih yanına çökerek kollarından tuttu.

Miraçın kötü bir şey yapmayacağına güvenim tamdı ama yine de ona zarar gelmesin diye ardından gittim. Sokağın çıkışına doğru yürümeye devam ediyorlardı koşarak takip ettim. Bir süre sonra durdular. "Bir daha böyle usulsüz iş yaparsan seni sürüm sürüm süründürürüm." 

"Bana bak mahalleni sessiz çocuğu. Benim gözümde bir kaç bebeden akıl alacak göz var mı? Bu iş burada bitmedi şuan gidiyorsam tamamen polisle uğraşmamak için. Bu iş burada bitmedi." Dedi ve gitti. Miraçın ağzından gidişiyle bir küfür kaçtı.

"Bazı çocuklar çok şanssız değil mi?" Sesimle bana döndü yanıma geldi.

"Babasın sen ya canından kanında. Yapman gereken sadece sevmek ve korumak. Şu hale bak benim içim söküldü Sanem ağlarken adamda mimik oynamadı. Bir de üstüne sattım dedi. Kız ne hale gelecek şimdi." Sanemin son yıkılışı tekrar yankılandı gözlerimde.

"Senin kalbin gibi değil ki onun kir dolu kalbi. Sanemin yanında biz varız. Hadi yanına gidelim." Kederle gülümseyip yürümeye başladı. 

Üzgündüm. Sanem için. Ailesi yüzünden bu durumda olan kızlar kadınlar için. Babalarının yokluğunu çeken kızlar için. Şansları bu yönden gülmeyen herkes için. Sevgiye bile muhtaç kalan adamlar ve kadınlar için.