Bolts Of Desire

Kabanata 47

“Can...can you sleep with me tonight?” nagsusamo niyang tanong. Nilalabanan ko ang kanyang mga titig kahit konti nalang, bibigay na.

Kung bakit ba kasi ganito siya makatingin, animo'y lulunukin ako ng buhay.

“Could you forgive me, Amirie!” dumapo sa aking kandungan ang aking tingin.

“Ahm, just forget about it...I will not force you to forgive me. Kahit siguro huwag na, tatanggapin ko. Huwag mo lang ulit hilingin sa aking hiwalayan ka dahil hindi ko iyan maibibigay sa'yo!”

Hanggang saan ba aabot ang pagpapahirap ko sa kanya. Hindi ako galit sa kanya, hindi sa kanyang pagsisinungaling.

It is the agonizing feeling of knowing the truth.

Iyon ang masakit...

But no one's capable of what-so called...perfection.

Tanging ang Diyos lang!

Gusto kong siguraduhin ang lahat bago ako magdesisyon. Hindi tulad ng dati. Ngayon, may mga anak na akong dapat na isaalang-alang. Iyon naman ang dapat.

Pero ilang araw lang, wala na. Bumabalik na naman ang puso ko kung saang lugar ito gustong magpahinga at doon sasagap ng pagmamahal. Sa kanya parin, kahit na anong pigil kong gawin.

“Sige. But...hmm, no touching!” pagmamaldita kong tugon kasabay ng pagwasiwas ko ng dalawa kong kamay. Biglang lumiwanag ang mukha niya. Hindi niya siguro inakalang sasang-ayon ako sa kanyang kahilingan.

Bumaba ang tingin niya sa aking katawan. Napasinghap ako. Isang lacy maternity nightwear lang pala itong suot ko.

“Leon!!! Matulog ka na. Kung saan-saan umaabot ang tingin mo, ha!” kinuha ko na ang kumot at binalot ko ito sa aking katawan. Patalikod akong humiga upang hindi pa siya makita.

“Face me, pangga!”

“Ayoko!!!” maktol kong sagot.

“Then, can I...atleast hold your hair!?” his baritone voice really made me melt like a cream easily.

“Bahala ka!” ramdam ko ang marahan niyang paghila sa aking mahabang buhok.

Ilang oras ang nagdaan pero talagang hindi pa rin ako makatulog. Kinapa ko ang katabing mesa kung saan nakalapag ang kanyang relong pambisig. It's quarter to midnight. Binalik ko ito't napabuga ng hangin.

Tumihaya ako, pinakikiramdaman ang aking katabi. Tulog na siguro! Pantay na ang kanyang paghinga kaya tumagilid ako upang harapin siya.

Katahimikan ng buong paligid ang nagpapakalma sa balisa kong isip. Pati ang mga anak namin sa aking sinapupunan, tahimik.

Inayos ko ang magulo niyang buhok. This...his slicked back hair, I was longing to caress.

I could write gazillion of poems for him, same as those stars, countless and infinite.

Like the vast galaxies, my love for him was silent. But no one shouldn't be fooled by it, behind those quiet emptiness of the space, there are secret violence of it's spiral swirls.

Just like mine.

Paulit-ulit na hamahaplos ang aking palad sa kanyang katawan, sa mala-adonis niyang dibdib hanggang umabot sa manipis na suot niyang boxers. Tama nga ang hinuha ko. Napailing nalang ako sa aking naiisip.

Alam kong nag-iinit na ako sa aking ginagawa. Heto na naman ako. My gosh! Stop, Amirie!

Nagdadalawang-isip ako kung magpapadala ba ako sa init ng katawan. Pinapantasyahan ang walang kamuwang-muwang kong katabi. Napakagat-labi ako ng umabot sa gitna ng kanyang hita ang aking kamay. Manyak na kung manyak. Asawa ko 'to! sigaw ng aking isip. Hindi naman masama.