Adopted By 5SOS

Chapter 22. (Een zusje?!?!)

Chapter 22.

''Cassidy?'' Schreeuwde ze allemaal verward na mijn uitbarsting.

Ik weigerde om mijn ogen open te doen.

''Is er iets mis? Waarom schreeuwde je?'' schreeuwde ze allemaal door elkaar.

Ik snikte zachtjes terwijl ik probeerde om 'haar' gezicht uit mijn hoofd te krijgen.

Ik moest aan iets anders denken, gewoon iets om dat vreselijke beeld uit mijn hoofd te krijgen.

Maar het bleef, 'haar' ogen gloeide nog meer dan ik kon herinneren en ze keken diep in mijn ogen.

Ik was gebiologeerd...

''Cassidy lief alsjeblieft'' fluisterde Ashton en probeerde op zijn allerbest om mij uit deze situatie te krijgen.

Ik ademde diep in en uit, proberend om mezelf kalm te krijgen.

Ik opende mijn ogen maar ik had mijn handen voor mijn ogen zodat ze niet mijn bleke hoofd konden zien en mijn bange reactie.

Ik wachtte totdat ik tot rust gekomen was en haalde toen mijn handen voor mijn gezicht weg zodat de jongens me konden zien.

Ze hadden een bange en verwarde expressie op hun gezicht.

Ze hadden allemaal dezelfde expressie.

De

'What the h3ll' expressie.

''sorry'' kuchte ik ongemakkelijk.

Ik deed dat altijd, misschien gewoon een slechte gewoonte.

''Wat is er mis? Waarom schreeuwde je?'' Vroeg Calum. Hij trok zijn wenkbrauwen op en zijn ogen waren dit keer groot.

''Er was een kat uhm, op de weg, ik dacht dat jullie hem zouden raken'' Ik keek naar beneden zodat de leugen iets geloofwaardiger werd.

Ze keken me achterdochtig aan maar besloten het toch maar te laten.

''Je kunt doen wat je wilt, het is een uurtje rijden''

Ik knikte en trok mijn knieën op tegen mijn borst en liet mijn hoofd erop rusten.

Terwijl ik in de stilte zat behalve dan de muziek de zachtjes uit de radio kwam.

Besloot mijn gedachten om alles te herhalen wat er de afgelopen 24 uur was gebeurt.

Het eerste dat ik 'haar' in de badkamer zag.

En toen ik bij de trap stond 'ze' mijn naam fluisterde. Een koude rilling ging over mijn rug. 'Haar' stem was zo naar en angstaanjagend.

Mijn gedachten schoten terug naar het figuur in de gang.

Dat enge zwarte figuur.

En dan het laatste, hetgene wat zojuist was gebeurt, ongeveer 5 minuten geleden.

'Ze' was daar.

Bij het raam.

En 'ze' keek me op een enge manier aan.

Ik huiverde bij het idee.

'Ze' had een effect op me.

Misschien was het daarom waarom 'ze' er was. 'Ze' vond het leuk om me zo te zien, bang en overstuur.

Mijn reactie maakte 'haar' sterker, en elke keer als ik haar weer zou zien, zou 'haar' verschijning enger worden, ook had 'ze' altijd zo'n bepaalde grijns op haar gezicht, een grijns die ik niet kon beschrijven.

'Haar' monsterlijke kenmerken lieten me ineenkrimpen.

'Ze' was zo mooi en lief.

Zo speels en een geweldige vriendin.

Maar waarschijnlijk was 'ze' net zoals iedereen.

Het maakte me verdrietig.

De gedachten aan mijn leven maakte me nog verdrietiger, moe en depressief.

Nog meer herinneringen verschenen in mijn hoofd en het voelde alsof ik elk moment kon exploderen.

Ik probeerde alle gedachten te stoppen, maar er kwamen er steeds meer.

Mijn moeder,

Mijn vader,

Mijn zusje...

-------

(A/N)

Over 2 weken 5sos, I'm f*cking excited yay, ik ben gister naar the longest ride geweest en het was echt een van de mooiste films die ik ooit heb gezien :3

X ily