Adopted By 5SOS

Chapter 7 (we zijn thuis)

Chapter 7

De lange auto rit was bijzonder ongemakkelijk en afschuwelijk. Deze jongens waren luidruchtiger dan alles wat ik ooit in mijn leven heb gehoord.

Ze waren constant aan het kibbelen, stoeien, huilend aan het lachen, en gewoon raar in het algemeen.

Ze leken eigenlijk op een stelletje kleuters, maar ik moet ze niet onderschatten. Ze hebben teveel macht over me.

Ik schudde mijn hoofd kijkend naar de jongens die een conversatie hadden. Opeens stopt de auto ''WE ZIJN ER'' Schreeuwt Michael wat me een beetje terug liet deinzen.

Ik keek uit het autoraam en ik zag een gigantische villa. Mijn mond viel open terwijl ik er naar keek.

''Groot heh?'' Glimlachte Luke naar me. Ik keek naar mijn handen, terwijl ik hem een klein knikje gaf zonder oogcontact te maken.

''Laten we gaan'' Glimlachte Ashton breed. Ik knikte. Een grote hand pakte krachtig mijn hand wat mij aan het schreeuwen maakte en ervoor zorgde dat ik me hand terug trok. 

Hun gezichten verbijsterden, oh please natuurlijk weten ze waarom ik schreeuwde. Ze zijn gewoon dom aan het doen.

''Uh..uhm  sorry? Gaat het?'' Vroeg Calum een beetje verdrietig en schuldig tegelijk.

Mijn wenkbrauwen trokken samen in verbazing. Wat? Wisten ze het echt niet?

Ik knikte en liep achter hun naar de deur toe. Ze draaide allemaal om naar me met een rare uitdrukking en een grote glimlach op hun gezicht voordat Michael de deur opendeed schreeuwend. ''TADAA'' Ik keek in het huis en mijn mond viel opnieuw open.

Het was zelfs groter in de binnenkant. Ze leidde me rond in het huis. Ze lieten me ieders eigen kamer zien.

We stopten voor een witte deur. Ik fronste mijn wenkbrauwen wetend dat dit de plek is waar ik gemarteld zal worden , opgesloten in ketenen, alleen in het donkergelaten om te huilen in pijn.

''Maak open, wees niet bang'' Zei Ashton. Ik had een slecht voorgevoel en hoopte dat het schoon zou zijn. Maar toen ik de deur opendeed wou ik dat ik geexplodeert was.

Ik wist het. Het was een muffe oude kamer met spinnenwebben en een vieze matras op de grond.

Ik zuchte. Ik weet niet waarom ik hier zo verdrietig om ben ik bedoel had ik moeten verwachten dat ze anders zouden zijn dan iedereen?

Zoals ik zei het HELE menselijke ras is slecht. Het is stom en walgelijk en ik vind het zo naar om te zeggen dat ik ook een mens ben.

Opeens lacht 'ze' door mijn hoofd wat me liet springen. ''IK WIST HET, IK WIST HET, IK WIST HET JIJ VIEZE STRAATHOND! Dacht je letterlijk dat ze om je gaven? Kijk om je heen... ZE DOEN HET NIET'' lachte 'ze'.

Mijn schouders zakte als ik op mijn matras ging zitten, kuchend als het stof door de lucht zweeft.

Ik sloeg mijn armen om mijn lichaam, ik moest mezelf warm houden.

Opeens hoorde ik de 4 jongens uitbarsten in lachen. Ik draaide me om en keek naar ze in verbazing.

''Cassidy''  Lachte iemand. ''Dit is je kamer niet'' Lachte Ashton, iedereen lachte mee behalve Calum.

''Wacht? Dacht je dat we serieus waren? Je was geneens geschokt'' Hij draaide zijn hoofd naar het punt waar ik ook naar aan het staren was alsof mijn geheimen voor zijn ogen zich afspeelde. 

''Je dacht dat we serieus waren Cassidy. Waarom?'' Vroeg hij bijna fluisterend. ''Kom lief deze kant op'' Ashton nam me mee naar een kamer dichter bij die van hun. Het was een blauwe deur.

Ze opende het voor me en duwde me zachtjes de kamer in. Mijn ogen werden groter als ik de kamer zag.

Ik was vooral geschokt. Dit? Dit was mijn kamer? Mijn kamer? Hoe? Wat? 'Ze' had het fout?

De woorden zonken in me en ik lachte in mezelf. Ze was fout, de b!tch had me gekweld en lachte me uit terwijl dit eigenlijk mijn kamer was.

Ik hoorde 'haar' tieren en dat zorgde voor een glimlach rondom mijn lippen. Ik keek in mijn nieuwe kamer en ademde diep in.

Een groot bed stond tegen de muur samen met de kledingkast en een bureau met een bureau stoel, boekenkast, planken die gevuld waren met dingen die ik kon gebruiken een mac pro en een witte iPhone.

De kledingkast was gevuld met kleding in mijn style en maat.

Er was een hele kleding kamer gevuld met schoenen. En er was een grote badkamer aan vast.

Met een grote badkuip waar wel drie mensen tegelijk in konden zitten. Bij het weeshuis hadden ze badkuipen waar nauwelijks een iemand in kon laat staan drie.

Er was een mooi wastafel een toilet en een douche. Het was absoluut verbazingwekkend.

Maar toen kwamen de gedachten terug die ik aan het negeren was. Wat als dit alles is zodat ik mee kan worden genomen in hun plan.

Zodat ik hun ga vertrouwen voordat ze iets slechts doen. Misschien is dit allemaal nep, een plan.

Mijn angst kwam op en ik wist dat ik kalm moest doen. ''Ze zijn je aan het gebruiken en ik kan niet wachten'' grijnsde ''Ze'' 

Ik greep naar mijn borstkas als ik moeilijker begon te ademen. ''Cassidy? Cassidy gaat het?'' Zeiden ze allemaal precies tegelijk.

Ik sloot mijn ogen terwijl ik zacht huilde. Ik kon niet ademen. Ik haatte dit.

Tranen rolde stil over mijn wangen terwijl ik op mijn knieën viel, daarna op de grond terwijl de  duisternis  mijn lichaam overneemt.

-------------------------------------------------------------------------

Sorry voor het late updaten :( Ik zit in een proefwerkweek :( Maar ik ga naar One Direction yas

ily all x