Adopted By 5SOS

Chapter 32 (Alleen)

(sorry als er fouten in staan ik ben op school en bewerk het later)

Chapter 32.

Ik denk dat ze  zich realiseerden hoe boos ik was toen ze naar me keken.

Mijn handen waren over elkaar geslagen tegen mijn borst, mijn wenkbrauwen in een boze houding en mijn lippen op elkaar geperst. 

Ik bleef stil, kijkend naar de hart monitor terwijl ik de lijn plat zag worden.

Ik kon ze voelen, ik kon hun ogen in mijn rug voelen branden. Ik zag Luke met een grijns op zijn gezicht en hij probeerde zijn lach in te houden.

Ik keek weg en negeerde ze.

Ze waren aan het grinniken en het begon op mijn zenuwen te werken.

''Wat?!'' schreeuwde ik en draaide me om.

''Sh rustig,je bent schattig als je zo boos bent'' lachte Luke.

''Het is niet grappig'' zei ik hard.

De dokter maakte me al boos, maar dat ze me uitlachte en me belachelijk begonnen te maken was de druppel.

''We halen je medicijnen, de dokter zei dat je moest proberen om te staan en te lopen om te kijken of alles goed is. Dan kunnen we je krukken meenemen, en zeg het als je hulp moet''

Ik was teleurgesteld dat ze weggingen en dat ze de medicijnen op gingen halen die ik niet nodig had.

''We zijn terug binnen een uur'' fluisterde Ashton in mijn oor en kuste mijn voorhoofd zachtjes.

Ik kon niet knikken vanwege de vreselijke pijn in mijn hoofd, maar ik knuffelde ze allemaal terug toen ze naar me toe kwamen voor een knuffel.

Ik wou niet alleen zijn, in een ziekenhuis, met doktoren.

Ik wou geen krukken en geen gips. Het zou superveel pijn doen, ik wist het zeker.

Ik zat op het bed en wachtte totdat er een vrouwelijke arts binnen kwam lopen.

Het was niet zo dat als ze vrouwelijk was dat ik comfortabel zou zijn met haar. Want dat ben ik niet, en dat zou ik ook nooit worden.

Ze had iets mee, waarschijnlijk het gips.

Ze kwam stilletjes naar me toe en begon aan mijn ziekenhuis outfit (Idk wat ik het anders moet noemen) te trekken.

Ik kroop naar achter en gaf haar een bange en verbaasde blik.

''Sh het is al goed meid, ik doe het alleen iets omhoog  zodat ik het gips eromheen kan doen'' haar accent was duidelijk te horen, Zweeds dacht ik.

Ik trok het iets omhoog en mijn huid werd zichtbaar, ik vond het niks als mensen mijn blote huid konden zien.

Ik had een paar vervaagde sneeën, en ik hield niet van mijn lichaam, dus ik dacht dat anderen er ook niet van hielden.

Voordat ze begon deed ze wat in mijn drinken.

Ze stak het uit naar me maar ik weigerde om het te drinken.

Ik ging zeker niet iets drinken van iemand die ik geeneens ken, ik weet geeneens of ze wel een echte arts is. Ze kan wel een moordenaar zijn , en ik kon wel vergif drinken.

Maar ze zei dat ze anders de doktoren zou roepen en me vast zouden houden en het in mijn mond zouden gieten

dus liet ik het haar in mijn mond gieten.

Na een tijdje begon ze weer met mijn been, maar dit keer voelde ik niks. Ik kon zachtjes voelen dat ze me aanraakte. Ik kon haar vingertoppen voelen op mijn huid maar geen pijn, ik was haar er dankbaar voor. 

Niet lang nadat het gips erop zat ging ze weg en ze liet de krukken achter en zei dat ik moest proberen om erop te lopen.

Ik wou niet bewegen, ik wou dat de jongens terugkwamen.

Ik viel terug op het bed op de witte dekens en kussens en probeerde mijn tranen tegen te houden.

Nog een  halfuur zonder ze

---------------------------------------------

Sorry als het slecht is, ik ben op school :(

xx Ly