Adopted By 5SOS

Chapter 3 (Wat?!)

Chapter 3

Cassidy's POV

Ik werd wakker van het krakende geluid van de deur. Ik vertrok geen spier. Wie kon dat zijn? Mevr. Brittan?

Ik voelde het bed naar beneden zakken. Iemand zat erop... met mij. Wacht 20 minuten voordat de bezoekers zouden arriveren!

Hoelang heb ik geslapen? Wie was dat die samen met mij op het bed zat? Opeens voelde ik een hand rusten op mijn been.

Ik hield me in om niet alles uit te gillen of weg te rennen van angst. "Cassidy" fluisterde een stem. Hun stemmen waren zacht maar diep. Ik slikte.

"Shh Luke, laat haar maar" zei iemand anders, ze hadden een accent. En hun stemmen waren heel diep. Oh god het waren jongens.

Zijn ze hier alleen? "Nee maak haar wakker, ze verdient het niet om te slapen" gromde mevr. Brittan

"Precies" Siste 'ze'. Ik negeerde haar en besloot verder te gaan met het slapen plan. "M-maar ze lijkt zo vredig" fluisterde iemand.

"H3ll, ik doe het wel zelf" brulde mevrouw Brittan. Dunne handen pakte mijn schouders en trokken me omhoog. Ik schreeuwde.

Een deel van de reden waarom ik schreeuwde was omdat haar dunne handen in mijn schouders drukte, en haar nagels waren lang en scherp en het andere deel was omdat ze me bang maakte.

Niet alleen nu maar in het algemeen. "Hey" schreeuwde iemand die haar naar achter trok, weg van mij.

Tranen gleden langs mijn wangen naar beneden terwijl ik zacht snikte. "Rot op"  snauwde mevrouw Brittan vanuit de andere kant van de kamer.

Ik zocht naar waar ik kon kijken, onzeker wat ik moest doen. Ik keek omhoog en zag 4 jongens

Een met kort zwartig bruin haar, een met blond haar, een met donkerblond haar en een met licht bruin haar.

De een met blond haar en vervaagd blauw keek me in de ogen waardoor ik meteen omlaag keek.

"Heb je gekozen wie je wilt?" Vroeg mevrouw Brittan hard.  "Ja" zeiden ze allemaal knikkend, en focusden hun aandacht aan haar en niet meer aan mij, thank god.

"Goed, nou kom mee naar beneden en jullie zullen daar wat papierwerk moeten invullen" zei ze starend naar mij.

Ik bijt op mijn lip en kijk naar beneden. Ik had grote problemen en ik wist geneens wat ik had gedaan.

Eindelijk hadden ze de kamer verlaten na 3 minuten, mij achterlatend. Precies hoe ik het wilde.

Ik leunde naar achter en zuchtte.  "Zag je hoe hij naar je keek! Hij vind je vreselijk!" Lachte 'Ze'. Ik kan haar niet meer zien.

Toen ik voor het eersr naar het weeshuis ging.  Begon ik te stoppen met haar te zien. Maar ik kan haar nog altijd horen, altijd.

Toen ik jonger was zag ik haar. Ze was niet altijd gemeen. Pas toen ik 3 was werd ze gemeen. En hetzelfde voor mijn ouders.

Ik heb nooit begrepen wat ik hun had aangedaan. Ik was geen 'slecht' kind.

Opeens kwam er geluid uit de speaker boven me. "Cassidy pak je spullen. Je bent geadopteerd" Zei mevrouw Brittan's stem door de speaker.

Mijn ogen werden groter "W-wat?" Ik verslikte me. Dat kan niet gebeuren..

--------------------------------------

(A/N)

Weer een update :) ily all please read en vote en reageer als je dat wilt :p