Adopted By 5SOS

Chapter 23. (*Half Zusje*)

Chapter 23.

Mijn zusje...

Het voelde alsof mijn hart uit elkaar werd gescheurd.

Ik heb haar zo erg gemist.

Ik had niet veel herinneringen met haar.

En dat was omdat ze mijn half zusje was...

Mijn moeder.. ze maakte een fout.

Ze was dronken.

Ze had een affaire.

Maar ze had het mijn vader niet verteld, toen ze zwanger was had ze het zo gespeeld dat mijn vader dacht dat het zijn kind was.

Toen het kind anderhalf was brak ze en vertelde ze het aan hem, het schuldgevoel was haar teveel geworden.

Hij nam het niet goed op en dat was het moment dat alles slechter ging.

Het leven thuis was niet zo leuk meer als dat het vroeger was, toen was het nog niet zo erg als een paar jaar geleden, toen was het nog schreeuwen en met spullen gooien.

Maar toen de echte vader van de baby erachter kwam dat zijn dochter bij haar thuis woonde, werd hij kwaad.

Hij ging naar de rechter en eiste de voogdij over zijn kind en zei dat de ouders niet in staat waren om voor het kind te zorgen.

Jammer genoeg zat ik nog steeds in hetzelfde huis, alleen en verdrietig.

Met mijn moeder ging het daarna alleen maar slechter.

Ik heb haar niet meer gezien, ze leeft nu met een oudere broer, die ik nooit heb ontmoet en haar gelukkige vader en moeder.

Ik wou haar weer zien, maar ik kon het niet, ik mocht het niet.

Niemand liet me gaan.

Tranen stroomde over mijn wangen.

''Cassidy?'' vroeg Ashton, met zijn aandacht nu op mij gericht.

''Waarom ben je aan het huilen?'' vroeg hij en hij schoof zijn telefoon in zijn zak en bewoog zich dichter naar mij.

''Het is niets'' snikte ik.

''Nee, sluit jezelf niet af, vertel het me lief'' fluisterde hij en drukte me zachtjes tegen zijn borst aan.

''Nou, ik dacht net aan mijn zusje'' fluisterde ik en brak weer in tranen uit.

Hij wreef zachtjes over mijn rug.

''Shh'' fluisterde hij zachtjes.

''Ik wist niet dat je een zusje had''

''Wil je over haar praten?'' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ''weet je het zeker?'' zei hij terwijl hij keek in mijn betraande ogen.

Ik knikte en wreef de tranen uit mijn ogen met mijn shirt.

Ik moest de slechte gedachten uit mijn hoofd zien te krijgen. Maar elke keer als ik het probeerde, kwamen de slechte gedachten weer terug en ze zouden alles verpesten.

''We zijn er'' zei Luke en glimlachte breed naar me en liet zijn perfecte rechte tanden zien.

Ik gaf een kleine glimlach terug.

Ik denk dat we nu gaan winkelen..

----------------(A/N)------

Ik heb zo lang niet meer geschreven :O, sorry maar ik had het echt super druk :(

Ily x