Adopted By 5SOS

Chapter 31. (onwetende artsen)

Ik kon niks voelen, het leek alsof mijn lichaam verdoofd was.

Langzaam opende ik mijn ogen en keek meteen in het bekende felle licht.

''Je bent wakker'' fluisterde Calum en tilde zijn hoofd op van het bed terwijl hij naar me glimlachte.

Het was geen grote glimlach.

Het was meer een halve glimlach, een verdrietige glimlach.

Ik knikte zwak.

Waarom kon ik mezelf niet bewegen?

Ik tilde mijn hoofd op en zag dat het infuus nog steeds in mijn hand zat. Een traan rolde over mijn wang. Waarom hadden ze het er niet uit gehaald?

''Het moet erin blijven lief'' fluisterde Luke, en mijn hoofd schoot meteen naar rechts.

Ik wist geeneens dat hij hier was.

Ik was verbaasd waarom ik bijna niet kon praten of bewegen.

''W-waarom kan ik mezelf niet bewegen?'' snikte ik zacht. Mijn stem was zacht en zwak.

Ze keken allemaal naar me met een verdrietig gezicht. Het antwoord schoot ineens door me heen.

''Ze hebben me g-gedrogeerd'' huilde ik.

Ik haatte het om mezelf niet te kunnen bewegen. Om geen controle te hebben. Doktoren konden alles doen, en alles zeggen.

Een flashback schoot door mijn gedachten van de laatste keer dat ik met de jongens naar het ziekenhuis was geweest.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

FLASHBACK

Oh god hier is het. ''Pillen'' alle jongens kregen grote ogen terwijl ze naar me keken. Ik beet op mijn lip en keek beschaamd naar beneden.

''Ja pillen, voor haar paniekaanvallen, ze had hiervoor veel paniekaanvallen'' Zei hij. ''Hiervoor?'' vroeg Ashton. ''Ja meestal oude herinneringen in haar nachtmerries, ik denk dat jullie nog niet zoveel weten over jullie nieuwe dochter hé? Ze''-

''Stop'' huilde ik. Dat was teveel de vieze kl00tzak. Tranen stroomden over mijn wangen naar beneden.

''En de derpessie en slapeloosheid pillen'' Ik deed mijn handen over mijn oren zodat ik de rest niet kon horen wat hij te vertellen had.

Ik keek naar zijn lippen als ze het volgende zeiden ''Haar schizofrenie pillen'' de woorden rolden over zijn lippen. Wat me mezelf nog meer ging haten.

Ik keek naar die jongens terwijl hun monden openvielen. ''Schizofreen?'' zeiden ze tegelijk gechockeerd.

''Hoe? Waarom?'' Vroegen ze. Ik wist dat hij me genoeg kende doordat hij simpel antwoordde ''Gewoon van haar nare jeugd denk ik''

Dat maakte hun nog meer achterdochtig. Bl00dy h3ll.

''Hoe dan ook Cassidy, ik geef je er meer van elk en je moet ze nemen, je moet beter worden'' Zei hij.

Maar ik ben geneens ziek? Ik haatte het om een naam te krijgen en veroordeeld te worden. Ze weten geneens mijn jeugd die ze toch niet zullen begrijpen.

De tranen stopten niet terwijl hij uit de kamer liep met een grijns op zijn gezicht. De kl00tzak hield ervan.

EINDE FLASHBACK

Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat Calum met de dokter was.

Ik probeerde een beeld van hem te krijgen, en gelukkig was het niet dezelfde dokter als toen.

Ik werd kwader, denkend aan het feit dat ze me drogeerde, of het goed vinden dat een dokter een naald in me steekt. En dat mensen denken dat ik gek ben, ik ben niet gek.

Natuurlijk zie ik dingen dat een gewoon mens niet kan zien of horen. Maar ik ben niet gek, ik weet dat ik niet gek ben.

En ik wil niet een schizofreen genoemd worden omdat ik het niet ben. Ik ben net zo normaal als een gewoon persoon.

Behalve dat een satanisch figuur mij volgt.

een meisje met een sinistere glimlach, zwarte ogen, haar dat haar gezicht bedekt en een enge stem had achtervolgde me.

Ik kon niet van haar af komen.

Ze was overal.

Zelfs wanneer ik dacht dat ze me eindelijk met rust liet gebeurde er iets vreselijks.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door de deur die open ging.

De dokter.

''Hallo jongens, Cassidy''

(A/N)

Nieuwe Update :) niet zo heel lang omdat ik niet meer kon typen omdat mijn armen pijn begonnen te doen :(

I'm sorry

Ly x